Μετανάστευση - ανθρωπισμός - εποικισμός - αλληλεγγύη και απειλή. Του Θέμη Καζαντζίδη

Ο κάθε ένας ξεχωριστά από όσους περνούν καθημερινά τα σύνορα της Ε.Ε. δεν το κάνει με σκοπό να εποικίσει την Δύση. Ούτε που του περνάει από το μυαλό. Θέλει μόνο να εξασφαλίσει μια καλύτερη ζωή για τον εαυτό του και, αν δεν έρχεται μόνος, για την στενή πυρηνική οικογένειά του. Μέχρι εκεί. Αν τον ρωτήσεις θα σου πει, δεχτείτε με, δεν θα σας ενοχλήσω, θα δουλέψω τίμια και θα ζήσω και, στο κάτω κάτω, τι διαφορά θα κάνω εγώ.ένας μέσα στα πεντακόσια εκατομμύρια; Και θα έχει απόλυτο δίκαιο.

Όλοι μαζί, όμως, αυτοί που έρχονται και αυτοί που θέλουν να τους ακολουθήσουν, γίνονται κάτι άλλο. Γίνονται τελικά, χωρίς ούτε να το θέλουν, ούτε να το σχεδιάσουν, ούτε να το αντιληφθούν, εποικιστές.

Ο ανθρωπισμός είναι μια μικρή μόνο πτυχή αυτής της εξαιρετικά σοβαρής υπόθεσης, που εξελίσσεται στις μέρες μας, με αβέβαιο μέλλον. Αν δει κανείς τον κάθε ένα, ατομικά, από όσους ματώνουν, υποφέρουν ή και πεθαίνουν πίσω από τα συρματοπλέγματα που, σε κατάσταση πλήρους σύγχυσης, στήνει η Δύση στα σύνορα της, δεν μπορεί παρά να συνταχθεί με το μέρος του. Αν τους δει όλους μαζί, όμως, δεν μπορεί παρά να τους αντιμετωπίσει σαν απειλή.

Υπάρχει η μικρή και υπάρχει και η μεγάλη εικόνα. Και τα διλήμματα που σταδιακά γεννώνται, όσο από την μικρή θα περνάμε στην μεγάλη, θα βάλουν σε δοκιμασία το συνολικό πλαίσιο των αξιών, που νομίζουμε πως έχουμε. Νομίζουμε μόνο, επειδή είναι αυταπάτη η αντίληψη ότι οι αρχές και τα πιστεύω μας υπακούουν στους αμετακίνητους οδοδείκτες ενός αναλλοίωτου ηθικού σύμπαντος. Τέτοιο σύμπαν δεν υπάρχει. Γεννάται κάποια στιγμή από τα περισσεύματα για να συρρικνωθεί αμέσως μόλις αρχίσουν να γίνονται εμφανή τα πρώτα ελλείμματα. Και διαρκώς αλλάζει.

Προσωπικά δεν έχω απάντηση. Το να τους δεχτείς έχει ένα κόστος, μάλλον μεγάλο. Το να βοηθήσεις να δημιουργηθούν στις χώρες τους οι συνθήκες που θα τους κρατούν αυτάρκεις εκεί, έχει ένα άλλο, εξίσου μεγάλο κόστος, που όσοι ρητορεύουν αφελώς υπέρ της δεύτερης άποψης παραλείπουν να λάβουν υπόψη τους. Ο υπολογισμός αυτού του κόστους, όταν έρθει η ώρα που θα αρχίζουν να το επωμίζονται οι μάζες, θα καθορίσει και την μελλοντική ηθική τους στάση. Και τότε ο πόνος του άλλου θα αρχίσει να ζυγίζει λιγότερο στην ανθρωπιστική ζυγαριά. Έτσι γίνεται πάντα.

Θέμης Καζαντζίδης