Δάνεισε τα μετάξια στον άνεμο

Βρέθηκα για καφέ με παρέα γνωστών και μη. Στην κουβέντα πάνω άρχισε ένας να μας λέει για τα Απόκρυφα Ευαγγέλια, πως ο Χριστός είχε σύζυγο την Μαρία την Μαγδαληνή και πως η Εκκλησία με την Α΄ Οικουμενική πέταξε όλα τα ευαγγέλια που έλεγαν την αλήθεια και προώθησε τα τέσσερα που ξέρουμε. Ο τύπος ανήκε σε μια θεοσοφική ομάδα που ανακατεύει τον Χριστό με τον Πυθαγόρα και τον Κρίσνα και υπόσχεται θέαση της προηγούμενης ζωής... Άρχισα να του εξηγώ πως τα ευαγγέλια που λέει είναι ψ ευδεπίγραφα, πως γράφτηκαν πολύ αργότερα, τον 3ο και τον 4ο αιώνα μ.Χ. από γνωστικούς για την διάδοση των ιδεών τους, πως ξέρουμε ότι για τον ιστορικό Ιησού δεν έχουν ιδέα, μιας και αγνοούν ακόμη και την τοπογραφία του ιστορικού Ισραήλ, τα έθιμα της εποχής και τις ιστορικές συνθήκες της ζωής του, είναι δηλαδή ανιστόρητα και αγεωγράφητα. Εξάλλου, κανείς δεν παραπέμπει σ' αυτά, ούτε καν οι αιρετικοί του 2ου αιώνα όπως ο Μαρκίων. -"Ποιος τα λέει αυτά; Oι παπάδες;" -"Ποιοι παπάδες ρε άσ

Fr. Roger, de Taizé Ο Θεός είναι μόνον αγάπη (Dieu ne peut qu’ aimer, Ed. Atelier et Presses  de Taizé , France 2001), μτφ Πέτρος Ανδριώτης (2010), επιμέλεια Δήμητρα Κούκουρα , εκδ . Μπαρμπουνάκη, σελ. 105, Θεσσαλονίκη 2015.             Olivier Clément, Ταιζέ , Ένα νόημα στη ζωή ( Taizé , Un sens à la vie , Ed. Atelier et Presses  de Taizé , France 1997), μτφ Καίτη Χιωτέλλη , Εκδ . Μαΐστρος, σελ. 96, Αθήνα 2015.           Ζώντας σε εποχές ομολογιακής αγριάδας, η ανάγνωση βιβλίων με θέμα την εν Χριστώ αγάπη, τη συνύπαρξη, το διαχριστιανικό διάλογο και την οικουμενικότητα του Χριστιανισμού, σε κάνουν κατ' αρχήν να αισθάνεσαι παράξενα. Μετά το πέρασμα λίγων σελίδων, η αίσθηση ότι “μάλλον εδώ βρισκόμαστε” αρχίζει και σε διακατέχει. Το να εκφραστείς δημόσια όμως παραμένει ένα στοίχημα. Και ασφαλώς δεν είναι η ομπρέλα της Σύναξης  ή του προσωπικού σου ιστολογίου που πρέπει να σου δώσει θάρρος, όσο εκείνη η αγανάκτηση που νιώθεις συχνά όταν διαπιστώνεις ότι

Και πρώτα απ’όλα, τι θα πει παράδοση; Είν’ τα παιδιά, είναι οι πρόγονοι, είναι συνήθεια, για υποχρέωση; Είναι κάτι που μας παρέχει ασφάλεια, ταυτότητα και σιγουριά, ή εμπόδια, αναστολές και αποθάρρυνση για μια προς τ’άστρα εκτόξευσή μας; Πώς είμαστε τοποθετημένοι απέναντί της, είναι Κυρία, παρθένα ή γριά; Και πώς μας φανερώνεται εντός μας; Με μια εσωτερική διεργασία, από ανάγκη που πολλές φορές μας οδηγεί στο βάθος των πηγών μας, ή από διάθεση να’ μαστε κάτι διαφορετικό, να ξεχωρίζουμε απ’ τους άλλους; Είναι παράδοση οι συνήθειες των πατέρων μας, οι παλιές φωτογραφίες των συγγενών μας, που σκονισμένες χάνονται στα συρτάρια, ή εκείνο το φως που μας αποκαλύπτει, το αποτύπωμα των δακτύλων μας, το περίγραμμα του σώματός μας, η σκιά μας; Ιδιαίτερα τούτο τον χρόνο που την γιορτάζουμε κι επίσημα, μας ήρθε ο πειρασμός να θέσουμε το ερώτημα: Τι πάει να πει παράδοση; Στις μέρες μας πολύ γιορτάζονται τα “παραδοσιακά' και προστατεύονται όχι μόνο απ’ τις αρχές, αλλά κι από τους συλλόγ

2017  https://www.youtube.com/watch?v=B6gRtA6p-mw&t=2s 2016  https://www.youtube.com/watch?v=1Gml52qOZos 2011  https://www.youtube.com/watch?v=3XGHn7Gpw7k

Το ξαναδιάβασα πριν λίγο τούτο το κείμενο, με αφορμή κουβέντες με φίλους. Το κοινοποιώ για δεύτερη φορά, θέλοντας να τονίσω όχι την κριτική διάθεση απέναντι στον δάσκαλο Χρήστο Γιανναρά (που όλοι εμείς οι μαθητές του, αγαπώντας τον πολύ τον κριτικάρουμε με διάθεση αναστοχαστική, πιστοί στο δρόμο που χάραξε ο ίδιος), αλλά την ανάγκη για αντίσταση στην διαρκή και υφέρπουσα εκκλησιαστική και κοινοτική μας οπισθοδρόμηση. Η εκκλησιαστική μου συνείδηση σχεδόν με υποχρεώνει να παρίσταμαι και να υποστηρίζω με αίσθημα ευθύνης κάθε λειτουργική, κατηχητική και κάθε ομολογιακή προσπάθεια στον τομέα της αποστολικής και της ποιμαντικής πράξης. Χτες είχαμε μια πρώτη συνάντηση στον τόπο διαμονής μου, με τον τοπικό επίσκοπο Κω, π. Ναθαναήλ να προεξάρχει και να κατηχεί. Η ευκολία με την οποία μερίδα των παρισταμένων παρέβλεψε την μαγευτική περικοπή της "Προς Ρωμαίους" για να καταλήξει στην αντιδιαβολική γκρίνια, την εθνοκεντρική υστερία και την φανατική αντιαθεϊστική επαναστατικότητα με

Ιδιαίτερες στιγμές συγκίνησης εκτυλίχθηκαν το μεσημέρι της Τετάρτης στον προσφυγικό καταυλισμό του Κουτσόχερου Λάρισας, κατά την επίσκεψη του αρχιεπισκόπου Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας κ. Αναστάσιου. Ο Ιεράρχης της Εκκλησίας έτυχε θερμής υποδοχής, ενώ εντύπωση προκάλεσε και η «ζεστή» συμπεριφορά μικρών παιδιών που έσπευσαν να τον αγκαλιάσουν και να του φιλήσουν το χέρι. Από την πλευρά του ο κ. Αναστάσιος στάθηκε στο δράμα αυτών των ανθρώπων ζητώντας τους να συνεχίσουν να πιστεύουν σε καλύτερες ημέρες. «Δεν έχουμε την ίδια γλώσσα, αλλά είμαστε όλοι παιδιά του θεού» τόνισε χαρακτηριστικά ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας. Υ. Γ.: Τρολάρισμα ελληνορθόδοξου φονταμεντάλα Άσε μας ρε Αναστάσιε!!! Υπερβολές... Παιδιά του Θεού είναι μόνο οι Έλληνες, αυτό είναι γνωστό άλλωστε ...  Όποιοι θέλουν ας απαρνηθούν τα θέλω τους, τον πολιτισμό τους, την κουλτούρα τους, την πατρίδα τους και ας γίνουν ελληνορθόδοξοι, ώστε να καταδεχθεί ο Θεός να τους δει ως παιδιά του... Αλλιώς, λυπάμαι... Μ

Πήγα στην Αφρική με ρώταγαν τι είναι τα υποστατικά ιδιώματα της Αγίας Τριάδος! Πήγα στην Ασία με ρώταγαν αν μπορούμε όντως να μετέχουμε εμείς οι κοινοί θνητοί στις Άκτιστες ενέργειες του Αγίου Πνεύματος! Επέστρεψα και στην Ελλάδα και με ρώταγαν αν η γυναίκα στην Εκκλησία κάνει να φορά παντελόνι...! Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος

Το μέγεθος που λαμβάνει το θέμα των θρησκευτικών σε τακτά χρονικά διαστήματα από κύκλους αρχιερέων και εν γένει θρησκευόμενους ανθρώπους καθώς και η ρητή ή άρρητη απαίτηση των θεσμικών εκκλησιαστικών να παρεμβαίνουν στο υπουργείο παιδείας επί του προκειμένου φανερώνει κάτι πολύ σημαντικό που το παραβλέπουμε ή δεν το συνειδητοποιούμε: Η εκκλησιαστική κατήχηση, ως πνεύμονας ζωής της ζώσας εκκλησίας, στις περισσότερες μητροπόλεις, απλά δεν υπάρχει. Οι πλέον άσχετοι με την κατήχη ση είναι οι αρχιερείς και κατόπιν η πλειοψηφία των ιερέων... Τα ενδύματα που καλύπτουν τούτη τη γύμνια, συνεχίζουν να είναι α) ζωικά και σωτηρικά υπολείμματα, σε όλη την επικράτεια, όπου με φιλοτιμία μεν, αλλά με λογικές τραγικού θεολογικού παρελθόντος ασκείται υποτυπωδώς η κατήχηση. β) αγιορείτικα καλογερικά πρότυπα, συχνά φονταμενταλιστών μοναχών, ενίοτε και αξιοπρεπών, πλην απόκοσμων ανθρώπων. γ) ελάχιστοι φιλότιμοι ιερείς (τους υπολογίζω σε λιγότερους από 100 ανθρώπους σε όλη την επικράτεια) που γνωρίζουν κα

Το περιστατικό με την αφαίρεση του σταυρού από τον τρούλο της εκκλησίας στην Σαντορίνη από τα Lidl δείχνει ότι η περίφημη ενσωμάτωση, προχωράει κανονικά. Και όχι, δεν προσαρμόζονται αυτοί. Μέρα με την μέρα προσαρμοζόμαστε εμείς στις ανάγκες των νέων "συμπολιτών μας" και αλλάζουμε την ζωή μας για να μην θίξουμε τις "ευαισθησίες" τους. Χωρίς καν να μας το ζητήσουν καμιά φορά. Από κεκτημένη ορθοπολιτική ταχύτητα. Άλλωστε εμείς είμαστε ταγμένοι να έχουμε ως αρχή μας την αυτοαμφι σβήτηση και την ανεκτικότητα στο διαφορετικό. Την ίδια στιγμή αυτοί έχουν ως αρχή της προσήλωση στην μια και μοναδική δική τους αλήθεια, κάτι που δεν κρύβουν. Υπό αυτήν την έννοια και δεδομένου ότι δεν εγκαθίστανται ως φιλοξενούμενοι, όπως πολύ αφελώς λένε κάποιοι συμπατριώτες μας, αλλά ως συνιδιοκτήτες των χωριών, των νησιών, των πόλεων της χώρας μας, με πλήρη αστικά και πολιτικά δικαιώματα, το ποίος θα προσαρμοστεί σε ποίον, είναι πολύ εύκολο να το μαντέψουμε, ειδικά αν σκεφτούμε τον τ

Τον είχα δάσκαλο στις μεταπτυχιακές μου σπουδές, τον διαβάζω συχνότατα, τον επικαλούμαι ωσαύτως. Συχνά τον σκέφτομαι και τον αποδέχομαι ως έναν από τους γονιμότερους στοχαστές και θεολόγους... Πρόκειται για τον αγαπημένο Θανάση Παπαθανασίου. Το λοιπόν, ο δάσκαλος, συμμετέχει σε ένα συνέδριο με θέμα «Ορθοδοξία και διαθρησκειακός διάλογος την εποχή της εκκοσμίκευσης» και μας μεταφέρει στο facebook εντυπώσεις, αλλά και περίληψη τ ης εισήγησής του, δηλαδή ενός καίριου σχετικού προβληματισμού του. Κατόπιν, δέχεται τα συγχαρίκια ενός σχολιαστή/αναγνώστη της ανάρτησης, με καν'να δυο πονηρά ερωτηματάκια: -Πώς μας βλέπουν οι άλλες θρησκείες; -Οι θεολόγοι της πρώτης γραμμής, που παίρνουν μέρος στα συνέδρια σήμερα, προσπαθούν να έχουν και εμπειρία Χριστού, ή η μελέτη των συγγραμμάτων έχει το προβάδισμα; Ο δάσκαλος σηκώνει το γάντι και είναι παράδειγμα προς μίμηση. Με αγαπητικό/χριστιανικό λόγο, δεν αφήνει τίποτε ξέμπαρκο: 1) Υπάρχουν πάρα πολλές θρησκευτικές ταυτότητες (ακόμα

Απ’ όλες τις πόλεις της Ελλάδας, εκείνη που έχει την πιο ενδιαφέρουσα, την πιο περιπετειώδη, την πιο τραγική, την πιο «μυθιστορηματική» εξέλιξη και ιστορία μέσα στον εικοστό αιώνα είναι αναμφίβολα η Θεσσαλονίκη. Η Θεσσαλονίκη υπήρξε ακμάζουσα πολυπολιτισμική πολιτεία στην οθωμανική αυτοκρατορία· ήταν το επιστέγασμα των ελληνικών κατακτήσεων στους Βαλκανικούς πολέμους· αποτέλεσε την έδρα του κινήματος των Νεοτούρκων, της κυβέρνησης Εθνικής Άμυνας στον Εθνικό Διχασμό, αλλά και του συμμαχικού στρατού στο Μακεδονικό Μέτωπο κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο· έγινε βορά της μεγάλης πυρκαγιάς που κατέστρεψε το μεγαλύτερό της τμήμα το 1917· αναγεννήθηκε· έγινε προσφυγομάνα στην καταστροφή του ’22· έχασε σταδιακά τις βασικές, πλην της ελληνικής, κοινότητές της, τη βουλγαρική, την οθωμανική, την εβραϊκή· συνταράχθηκε από σκοτεινές πολιτικές δολοφονίες· βίωσε με τρόπο φοβικό την μετεμφυλιακή περίοδο, ούσα πλησίον του από βορρά κινδύνου, αλλά και με τρόπο ενοχικό το πρόσφατο παρελθόν της και τη βία

Ο θέλων μουσικήν μαθείν και θέλων επαινείσθαι θέλει πολλάς υπομονάς θέλει πολλάς ημέρας τιμήν προς τον διδάσκαλον δουκάτα εις τας χείρας τότε να μάθει ο μαθητής και τέλειος να γένει .  (Παναγιώτης Χαλάτζογλου, Κωνσταντινούπολη, μέσα 17 ου  αιώνα). https://youtu.be/QP8_r8U04A0 Τι ωραία που τα έγραψε τούτος ο μουσικός του 1650; Σε λίγες γραμμές περιέγραψε όλη τη διαδικασία που χρειάζεται το παίδεμα με την τέχνη των μουσών… Η μουσική είναι ιεροτελεστία και προσευχή, είναι παιδαγωγία και συνάμα πειθαρχία και σπουδή στην ομορφιά. Όσα από τα παιδιά περπατούν στους δρόμους της μουσικής, δεν αργεί η ώρα που τα βλέπουμε στο υψηλό επίπεδο της ομορφιάς και της άσκησης γοητείας που μας έκαναν οι 27 μαθητές και μαθήτριες του Μουσικού Σχολείου της Ρόδου. Λέω «Ρόδος» και «Μουσικό Σχολείο» και η ανάμνηση με κάνει να γλυκαίνομαι. Χειμώνας του 2000 και εργαζόμουν ως καθηγητής Ελληνικής Παραδοσιακής Μουσικής στο Μουσικό Γυμνάσιο Σερρών. Το σχολείο μας τότε, έφευγε α