Ομάδα Απίστων "Οι αντιχριστιανοί"


Έφτιαξαν κάποιοι ομάδα στο facebook με τίτλο "Οι Άπιστοι".
Κάθε κατακαημένος ή δήθεν, ενδύεται τον μανδύα του καλλιτέχνη και του προβληματισμένου και πάει από μπαρούφα σε μπαρούφα...

Τα ίδια και τα ίδια...
"Το παραμύθι του Χριστού", "τα παραμύθια του χριστιανισμού", "η καταπάτηση της ελευθερίας μας από τους κληρικούς και τα θρησκευτικά", "ο ανθελληνισμός των χριστιανών" και τρία αυγά Τουρκίας.
Αδερφικός μου φίλος ενεπλάκη στο διάλογο και χάθηκε μέσα στον ορυμαγδό των φοβερών επιχειρημάτων της ομάδας αυτής... Κάθισα και έγραψα τις επόμενες σκέψεις, έστω για παραμυθία κάθε ευαίσθητου ανθρώπου που επιμένει να μαρτυρεί από ολιγογράμματους και αφιονισμένους αντιχριστιανούς...

Αγαπητέ/ή διαχειριστή/στρια της κοινότητας αυτής, το κείμενό σας ξεκινά με πολλά αφετηριακά λάθη –κατά την γνώμη μου- στα οποία λάθη είναι πρόδηλο ότι αναφέρεστε σε μία μόνο θρησκεία και σας ενδιαφέρει να στραφείτε εναντίον μόνο αυτής της θρησκείας (του χριστιανισμού).
Ξεκινώ με το –κατά τη γνώμη μου- ξεκαθάρισμα των παρεξηγήσεων:

Α) Θρησκεία: Η θρησκεία ονομάζεται η σχέση του ανθρώπου με το Θεό. Είτε δεχθούμε τη λατινική ετυμολόγηση της λέξης, (religare/relegere=συνδέομαι ενώνομαι), είτε την ελληνική (θρώσκω =αναβαίνω), σε κάθε περίπτωση υποδηλώνεται ο σχεσιακός χαρακτήρας της θρησκείας: ανάμεσα σε θείο και ανθρώπινο, υπερφυσικό-φυσικό, υπερβατικό-ενδοσκοπικό, πνευματικό-υλικό, ψυχικό-φυσικό, ατομικό-κοινωνικό. Για την ύπαρξη της θρησκείας απαιτούνται δύο όροι: το θείο και το ανθρώπινο. Η σχέση της θρησκείας και του ανθρώπου είναι αμφίδρομη και αμφίπλευρη, χωρίς να γίνεται μονόπλευρη και μονοσήμαντη. Το αν κάποιος είναι σε θέση να μην δεχθεί την παρουσία της έννοιας «Θεός» στη ζωή του, αυτό σαφώς εναπόκειται στην προσωπική του ελευθερία και κοσμοθεωρία. Όμως η προσπάθειά του να γενικεύσει την άποψή του –όπως εσείς- ενδεχομένως δημιουργεί σταδιακά τις προϋποθέσεις για έναν άλλου είδους ολοκληρωτισμό, τον αντιθρησκευτικό, σαν αυτόν που δημιούργησαν ο Στάλιν και ο Εμβ. Χότζα στις αλήστου μνήμης κομμουνιστικές τρομοκρατίες της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Η στάση μάλιστα της αμφισβήτησης της μεταφυσικής ενασχόλησης αντίκειται στις ίδιες τις αριστοτελικές επιστημονικές αρχές, όπου η ενασχόληση με τα πράγματα που είναι πέραν των «φυσικών», αποτελεί την κατ’ εξοχήν γνώση, την κατ’ εξοχήν επιστήμη, την κατ’ εξοχήν σοφία. Του Αριστοτέλη μάλλον δεν του αρέσει η λέξη «θεολογία» και γι’ αυτό εισάγει τον όρο «μετά τα φυσικά» - πέραν των φυσικών πραγμάτων, άρα μεταφυσική.
Β) Εκκλησία: ο όρος είναι κατ’ εξοχήν πολιτικός και όχι κατ’ ανάγκην θρησκευτικός. Σημαίνει κάλεσμα σε σύναξη πολιτών για σύσκεψη και κοινωνία. Ο χριστιανισμός, οικειοποιείται απόλυτα τις αρχαιοελληνικές παραδόσεις (παρά τα όσα σημειώνονται από διάφορους σχολιαστές, ότι υπήρξε ανθελληνικός) και ονομάζει Εκκλησία το σύνολο των πιστών, αυτών δηλαδή που εμπιστεύονται τη ζωή τους στη σχέση με τον Χριστό. Τον οποίο Χριστό καλούνται να συναντήσουν στο πρόσωπο ΚΑΘΕ συνανθρώπου, πιστού ή απίστου, χριστιανού ή μη, αδιάφορον.
Γ) Πίστη δεν σημαίνει τυφλή υποταγή σε αυθεντίες. Η πραγματική έννοια της πίστης ευτυχώς έχει διασωθεί στο εμπόριο. Πίστη λοιπόν σημαίνει αξιοπιστία: δέχομαι τα αξιόγραφα κάποιου πιστού –αξιόπιστου- πελάτη, δηλαδή πελάτη με εμπορική πίστη. Δέχομαι το λόγο του, τις επιταγές του, παραδέχομαι ότι ο πελάτης μου έχει «πρόσωπο» (καθαρό κούτελο). Η πίστη λοιπόν σημαίνει σχέση, σημαίνει κοινωνία. Η ιουδαιοχριστιανική παράδοση, όπως μετεξελίχθηκε στους αιώνες σε ελληνοχριστιανική, περιλαμβάνει για όσους τις θεωρούν αξιόπιστες παραδόσεις, στοιχεία που φανερώνουν σχέση με το Θεό. Αυτή η σχέση είναι η πίστη. Σαφώς, αυτή η πίστη μέσα στο πέρασμα του χρόνου κινδύνεψε να ιδεολογικοποιηθεί, να νεκρωθεί, να καταντήσει ένα ακόμη είδωλο, ακόμη και από θεσμικούς φορείς αυτής της πίστης. Η ιστορία έχει πολλά να μαρτυρήσει, ειδικά σε επίπεδο θρησκευτικών φανατισμών και παρεξηγήσεων. Όμως αυτή η πίστη συνέχισε –παρά τις παρεξηγήσεις- να βγαζει και αγίους, δηλαδή ανθρώπους που μαρτύρησαν και μαρτυρούν τη σχέση… Μια σχέση που έχει ως μέτρο μόνο την αγάπη.

Σαφώς, ουδείς υποχρεούται να ακολουθήσει ή να δεχθεί τα παραπάνω. Καθένας είναι ελεύθερος να εκφράσει όσους αντιρρητικούς λόγους αισθάνεται. Όμως όλα τα παραπάνω αποτελούν κατ’ αρχήν μια πολιτιστική γλώσσα, μια βάση με την οποία δόθηκε νόημα στη ζωή των ανθρώπων τούτου του τόπου για πολλούς αιώνες… Πολιτισμός είναι καθετί που δίνει νόημα στην καθημερινότητά μας. Από τη γέννηση, μέχρι το θάνατο, από το ξημέρωμα μέχρι το σφάλισμα των βλεφάρων. Πολιτισμός είναι ό,τι απαντά στο ερώτημα της ζωής, ό,τι νοηματοδοτείται μέσα από την τέχνη, την μεταφυσική, την σχέση… Στο παγκόσμιο πολιτιστικό στερέωμα, η βάση κάθε πολιτιστικού επιτεύγματος ή έργου είναι θρησκευτική, χωρίς να δεσμευόμαστε ντε και καλά να είμαστε πιστοί ακόλουθοι της οιασδήποτε θρησκευτικής διδασκαλίας. Αν η πατρίδα μας σημαίνεται διεθνώς από τον Παρθενώνα ή την Αγιά Σοφιά, το Σούνιο, το Θησείο ή τον Αη Δημήτρη Θεσσαλονίκης, τα μοναστήρια του Άθω ή τα Καβύρεια Μυστήρια της Θράκης, το μόνο που δεν μπορούμε ν’ αρνηθούμε σε όλ’ αυτά είναι ότι πρόκειται για θρησκευτικά επιτεύγματα πολιτισμού και νοήματος ζωής. Είτε γουστάρουμε να είμαστε ελληνορθόδοξοι, ρωμαιοκαθολικοί, άθεοι, αγνωστικιστές, δωδεκαθεϊστές χλαμυδόπληκτοι ή ό,τι άλλο νομίζουμε.
«Λάμπει μέσα μου αυτό που αγνοώ αλλά ωστόσο λάμπει» (Οδυσσέας Ελύτης).
Δ) Θρησκευτικά στην εκπαίδευση: Το μάθημα αυτό μπήκε στην εκπαίδευση των ελληνοπαίδων με την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους, έχοντας σαν σκοπό να κατηχήσει στο ελληνορθόδοξο χριστιανικό δόγμα το μαθητόκοσμο. Ουδέποτε άλλοτε, ως τότε, υπήρξε οργανωμένη πολιτεία ελληνικού πολιτισμού (αρχαιοελληνικές πόλεις, ελληνορωμαϊκός κόσμος, Τουρκοκρατία) όπου να υπάρχει επίσημο μάθημα θρησκευτικής διαφώτισης. Το μάθημα υιοθετήθηκε από την άβγαλτη ελληνική πολιτεία ως ένας παράγοντας (μαζί με το μάθημα της ιστορίας και της γλώσσας) ιδεολογικής σταθερότητας και ιδεολογικής κατεύθυνσης της εκπαίδευσης. Δυστυχώς, για την Εκκλησία του Χριστού, τούτο το πράγμα υιοθετήθηκε και από τους ποιμαίνοντες ανώτερους κληρικούς και έτσι δημιουργήθηκε μια σύγχυση που κρατά δέσμια την Εκκλησία στα κελεύσματα του εκάστοτε πολιτικού κομματάρχη, ενώ συνάμα αποστέρησε την ίδια την Εκκλησία από την ανάπτυξη ενός βασικού της τομέα που είναι η κατήχηση των μελών της. Σ’ αυτά τα 190 χρόνια, η ελληνική πολιτεία, το υπουργείο παιδείας, ο κλήρος και τα ιδεολογικά ρεύματα άλλαξαν πολλές φορές τούτο το μάθημα, σταδιακά από κατηχητικό, ιδεολογικό και μονόπλευρο σε πολύπλευρη μαθητεία του θρησκευτικού φαινομένου. Το μάθημα αυτό, ειδικά με τα τελευταία προγράμματα σπουδών έχει καταστεί –κατά τη γνώμη μου- τοσο αναγκαίο όσο το μάθημα της γλώσσας. Εξηγούμαι με ένα παράδειγμα: Κάθε μαθητής είναι υποχρεωμένος να μάθει σε διάφορα γνωστικά αντικείμενα και σε διάφορες τάξεις για τη σελήνη… Στην κοσμογραφία, στην αστρονομία, τη φυσική, τη λογοτεχνία, τα μαθηματικά. Είναι υποχρέωσή του να μάθει. Όταν τελειώσει το σχολείο, είναι ελεύθερος αν θέλει να γίνει αστροφυσικός επιστήμονας και να μελετά αποκλειστικά τη σελήνη, είναι ελεύθερος αν θέλει να γράφει ποιήματα γι’ αυτήν και να γίνει λογοτέχνης, είναι ελεύθερος να γίνει αστρολόγος ή να μελετά αστρολογία, ή είναι ελεύθερος ακόμη και ν’ αρνηθεί τη σελήνη.
Τα σύγχρονα θρησκευτικά στην εκπαίδευση είναι η εκμάθηση μιας γλώσσας. Μιας γλώσσας που δείχνει τον τρόπο με τον οποίο αναζητήθηκε και αναζητείται το υπερβατικό σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, ειδικά στον τόπο μας.
Φιλικά και με σεβασμό στην ελευθερία και την ευαισθησία του καθένα σε θέματα πίστης, αγάπης και παραμυθίας της ζωής.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τιμώντας μιαν άξια διευθύντρια διεύθυνσης εκπαίδευσης, τη Χριστίνα - Χρυσάνθη Βαμβούρη

Μνήμη οσίου Παϊσίου Αγιορείτου

Ο ΝΑΤΟΥΡΑΛΙΣΜΟΣ, Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΟΥ 1821.