Δάνεισε τα μετάξια στον άνεμο

Βρέθηκα για καφέ με παρέα γνωστών και μη. Στην κουβέντα πάνω άρχισε ένας να μας λέει για τα Απόκρυφα Ευαγγέλια, πως ο Χριστός είχε σύζυγο την Μαρία την Μαγδαληνή και πως η Εκκλησία με την Α΄ Οικουμενική πέταξε όλα τα ευαγγέλια που έλεγαν την αλήθεια και προώθησε τα τέσσερα που ξέρουμε. Ο τύπος ανήκε σε μια θεοσοφική ομάδα που ανακατεύει τον Χριστό με τον Πυθαγόρα και τον Κρίσνα και υπόσχεται θέαση της προηγούμενης ζωής... Άρχισα να του εξηγώ πως τα ευαγγέλια που λέει είναι ψ ευδεπίγραφα, πως γράφτηκαν πολύ αργότερα, τον 3ο και τον 4ο αιώνα μ.Χ. από γνωστικούς για την διάδοση των ιδεών τους, πως ξέρουμε ότι για τον ιστορικό Ιησού δεν έχουν ιδέα, μιας και αγνοούν ακόμη και την τοπογραφία του ιστορικού Ισραήλ, τα έθιμα της εποχής και τις ιστορικές συνθήκες της ζωής του, είναι δηλαδή ανιστόρητα και αγεωγράφητα. Εξάλλου, κανείς δεν παραπέμπει σ' αυτά, ούτε καν οι αιρετικοί του 2ου αιώνα όπως ο Μαρκίων. -"Ποιος τα λέει αυτά; Oι παπάδες;" -"Ποιοι παπάδες ρε άσ

Fr. Roger, de Taizé Ο Θεός είναι μόνον αγάπη (Dieu ne peut qu’ aimer, Ed. Atelier et Presses  de Taizé , France 2001), μτφ Πέτρος Ανδριώτης (2010), επιμέλεια Δήμητρα Κούκουρα , εκδ . Μπαρμπουνάκη, σελ. 105, Θεσσαλονίκη 2015.             Olivier Clément, Ταιζέ , Ένα νόημα στη ζωή ( Taizé , Un sens à la vie , Ed. Atelier et Presses  de Taizé , France 1997), μτφ Καίτη Χιωτέλλη , Εκδ . Μαΐστρος, σελ. 96, Αθήνα 2015.           Ζώντας σε εποχές ομολογιακής αγριάδας, η ανάγνωση βιβλίων με θέμα την εν Χριστώ αγάπη, τη συνύπαρξη, το διαχριστιανικό διάλογο και την οικουμενικότητα του Χριστιανισμού, σε κάνουν κατ' αρχήν να αισθάνεσαι παράξενα. Μετά το πέρασμα λίγων σελίδων, η αίσθηση ότι “μάλλον εδώ βρισκόμαστε” αρχίζει και σε διακατέχει. Το να εκφραστείς δημόσια όμως παραμένει ένα στοίχημα. Και ασφαλώς δεν είναι η ομπρέλα της Σύναξης  ή του προσωπικού σου ιστολογίου που πρέπει να σου δώσει θάρρος, όσο εκείνη η αγανάκτηση που νιώθεις συχνά όταν διαπιστώνεις ότι

Και πρώτα απ’όλα, τι θα πει παράδοση; Είν’ τα παιδιά, είναι οι πρόγονοι, είναι συνήθεια, για υποχρέωση; Είναι κάτι που μας παρέχει ασφάλεια, ταυτότητα και σιγουριά, ή εμπόδια, αναστολές και αποθάρρυνση για μια προς τ’άστρα εκτόξευσή μας; Πώς είμαστε τοποθετημένοι απέναντί της, είναι Κυρία, παρθένα ή γριά; Και πώς μας φανερώνεται εντός μας; Με μια εσωτερική διεργασία, από ανάγκη που πολλές φορές μας οδηγεί στο βάθος των πηγών μας, ή από διάθεση να’ μαστε κάτι διαφορετικό, να ξεχωρίζουμε απ’ τους άλλους; Είναι παράδοση οι συνήθειες των πατέρων μας, οι παλιές φωτογραφίες των συγγενών μας, που σκονισμένες χάνονται στα συρτάρια, ή εκείνο το φως που μας αποκαλύπτει, το αποτύπωμα των δακτύλων μας, το περίγραμμα του σώματός μας, η σκιά μας; Ιδιαίτερα τούτο τον χρόνο που την γιορτάζουμε κι επίσημα, μας ήρθε ο πειρασμός να θέσουμε το ερώτημα: Τι πάει να πει παράδοση; Στις μέρες μας πολύ γιορτάζονται τα “παραδοσιακά' και προστατεύονται όχι μόνο απ’ τις αρχές, αλλά κι από τους συλλόγ