Περί του ονόματος της FYROM

[Σημαντικό ή ασήμαντο το όνομα των Σκοπίων, εθνικιστές ή όχι οι Έλληνες των μεγάλων συλλαλητηρίων του 1992, λάθος ή σωστή η υποχώρηση για σύνθετη ονομασία με τον όρο Μακεδονία και προσδιορισμό, τούτο το κείμενο έχει πολύ βαριές υπογραφές για να το παραβλέψω. Τουναντίον το παραθέτω...]

"Οι υπογραφόμενοι θεωρούμε υποχρέωση μας τόσο απέναντι στην ιδιαίτερη πατρίδα μας την Ελλάδα, όσο και απέναντι στη μεγαλύτερη πατρίδα μας την Ευρώπη, να απευθυνθούμε σε εσάς και να θέσουμε υπόψη σας τα ακόλουθα.

Σας είναι ασφαλώς γνωστή η προσπάθεια που άρχισε παλιότερα και συστηματοποιήθηκε μετά το 1944 με την ίδρυση, στο πλαίσιο της Ομοσπονδιακής Λαϊκής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, ενός ομοσπονδιακού κρατιδίου υπό το όνομα “Δημοκρατία της Μακεδονίας” με αποκλειστικό στόχο, τότε και τώρα, την αμφισβήτηση των ελληνικών συνόρων εντός των οποίων περικλείεται η ελληνική Μακεδονία, ως περιοχή της Βόρειας Ελλάδας με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη, κατοικούμενη από αμιγώς ελληνικό πληθυσμό.

Μέχρι σήμερα η αυθαίρετη χρήση της ιστορικής ονομασίας “Μακεδονία” από το ομόσπονδο κρατίδιο των Σκοπίων, αποτελούσε τυπικά τουλάχιστον, εσωτερική υπόθεση της Γιουγκοσλαβίας. Από τη στιγμή όμως που θα συμβεί να αναγνωριστούν το Σκόπια ως χωριστά κυρίαρχο κράτος, υποκείμενο του διεθνούς δικαίου και αποκτήσουν έτσι διεθνή υπόσταση ως “Μακεδονία” η επιβουλή κατά της Ελλάδος καθίσταται κατάφωρη και αναπόφευκτη.

Διότι αυτό το νέο κράτος με το όνομα “Μακεδονία”, καθώς δεν καλύπτει το σύνολο, αλλά μέρος μόνο του γεωγραφικού χώρου τον οποίο υποδηλώνει το όνομα του, θα τείνει, τόσο αντικειμενικά, όσο και υποκειμενικά να λειτουργεί ως “εθνικό κέντρο”, πράγμα που συνεπάγεται “δυνάμει” εδαφικές διεκδικήσεις σε βάρος των γειτονικών κρατών, καλλιεργώντας έτσι τον αλυτρωτισμό στους κατοίκους του, παρά το ότι αυτοί διαφέρουν εθνολογικά (είναι Σλάβοι, Αλβανοί και Τούρκοι) από τους κατοίκους της ελληνικής Μακεδονίας.

Η ειρήνη στα Βαλκάνια προϋποθέτει το σεβασμό των συνόρων.

Η χρήση ονομασίας “Μακεδονία” από ένα αναβαθμισμένο πλέον σε ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων συνιστά απροκάλυπτη αμφισβήτηση των ελληνικών συνόρων, μια αμφισβήτηση που δεν εκτοπίζεται και δεν εξουδετερώνεται ούτε με διεθνή σύμφωνα ούτε με συνταγματικές διατάξεις.

Με το σφετερισμό και την ιδιοποίηση της ονομασίας “Μακεδονία” τα Σκόπια – αν το κράτος τους τύχει της αναγνώρισής σας – δημιουργούν ένα πλάσμα (fiction), το οποίο θα δηλώνει καθημερινά στη διεθνή κοινότητα και καλλιεργεί στους κατοίκους του, ως “εθνικό όραμα”, την προοπτική μιας “ενιαίας Μακεδονίας”, τμήμα της οποίας θεωρείται και η λεγόμενη “Μακεδονία του Αιγαίου” – όπως σκοπίμως και μονίμως αποκαλούν την ελληνική Μακεδονία – με στόχο το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, μιας πόλης που κατοικείται 100% από Έλληνες.

Τέτοια ήταν, άλλωστε, καθώς το μαρτυρούν πάμπολα στοιχεία, η προοπτική που αρχικά., όταν το 1944 ο Τίτο ίδρυσε το ομόσπονδο κρατίδιο της “Μακεδονίας” και κατασκεύασε αντίστοιχη “εθνότητα”.

Εν όψει όλων των ανωτέρω η εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Κοινότητας τυχόν αναγνώριση του κράτους των Σκοπίων με την ονομασία “Μακεδονία” θα αποτελούσε επίσημη αμφισβήτηση των συνόρων της Ελλάδας και συνακόλουθα βαρύτατο πλήγμα κατά ενός μέλους της Κοινότητας. Ο ελληνικός λαός – αυτό έδειξαν και οι 1.000.000 διαδηλωτές που ξεχείλισαν τους δρόμους της μακεδονικής πρωτεύουσας, της Θεσσαλονίκης, στις 14 Φεβρουαρίου, δεν ξέρουμε κατά πόσο θα μπορέσει να παραμείνει απαθής μπροστά σ’αυτήν την απειλή κατά της εθνικής του υπόστασης και της εδαφικής του υπόστασης και της εδαφικής του ακεραιότητας.

Ελπίζουμε ότι θα θελήσετε να λάβετε υπόψη σας όσα θεωρήσαμε σκόπιμο, όχι από απλή ευαισθησία, αλλά ως ηθική, νομική και πολιτική υποχρέωση μας, να θέσουμε υπόψη σας. Για μας η ψυχή μας είναι το όνομά μας".

Ανοιχτή Επιστολή στην Ε.Ο.Κ. Μάρτιος 28, 1992

Υπογράφουν: Οδυσσέας Ελύτης, Μελίνα Μερκούρη, Γιάννης Γεωργάκης, Ελένη Γλύκαντζη Άρβελέρ, Δημήτρης Τσάτσος, Αριστόβουλος Μάνεσης

Για τον προβληματισμό μας, και για τον υφέρποντα εθνικισμό μας, καταθέτω 5 διαφορετικές ιστορίες, σχετικά:

Α) Ο Νικόλαος Γκρούγιος, Έλληνας ήρωας του ελληνοϊταλικού από το δίγλωσσο χωριό Αχλάδα του νομού Φλώρινας, σκοτώθηκε στην Εαρινή Επίθεση των Ιταλών. Προς τιμήν του, υπάρχει το όνομά του σε επιτύμβια στήλη στην Αχλάδα... Κατά τη διάρκεια του ελληνικού εμφυλίου και κυρίως λόγω της έκβασής του, η οικογένειά του έφυγε σε γιουγκοσλαβικά εδάφη. Ο γιός του Γκρούγιου έκανε οικογένεια εκεί, αποκτώντας μέρα με τη μέρα σλαβομακεδονική συνείδηση, ενώ ο εγγονός του ήρωα του ελληνοϊταλικού μετώπου είναι ο Νίκολα Γκρούεφκσυ, ο εθνικιστής πρώην πρωθυπουργός…

Β) Στην περιοχή της Αλμωπίας, υπάρχει το χωριό Λουτράκι. Είναι πιο γνωστό με το σλαβικό του όνομα «Πόζαρ» (Ποζάρεβατς). Το ελληνικό κράτος μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή εγκατέστησε σε όλα τα γύρω χωριά Πόντιους πρόσφυγες. Εκεί γεννήθηκε και έζησε ένα ευσεβέστατο παλληκάρι που όραμά του είχε να γίνει παπάς. Χειροτονήθηκε στη Μητρόπολη Φλώρινας. Πνευματικός του πατέρας ο ελληναράς και αυστηρός ασκητικά μητροπολίτης, μακαριστός Αυγουστίνος Καντιώτης. Το όνομα του χειροτονημένου ιερέα ήταν π. Νικόδημος Τσαρκνιάς. Ο Νικόδημος ήταν δίγλωσσος (μιλούσε ελληνικά και «μακεντόνσκυ» - βουλγαρικά) και το έκρυβε από τον Αυγουστίνο. Ο Αυγουστίνος, πιστός στις ιδεολογικές αρχές του μετεμφυλιακού αθηναϊκού κράτους για φυλετική καθαρότητα, δεν αναγνώριζε πουθενά την ύπαρξη των δίγλωσσων, θεωρώντας ότι όποιος μιλά «βουλγαρομακεντόνσκυ» είναι ανθέλληνας. Ο Αυγουστίνος, έκανε τα πάντα για το ποίμνιό του. Μέχρι και συνοικισμό για τους Τσιγγάνους έφτιαξε (Νεοφώτιστα Φλώρινας), φτάνει να βαπτίζονταν και να κατηχούνταν. Όταν αντελήφθη ότι ο Νικόδημος ήταν δίγλωσσος, τον έδιωξε. Ο Νικόδημος, πιο απελευθερωμένος, κατέφυγε στη Μητρόπολη Πολυανής και Κιλκισίου όπου σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έφτιαξε μια υποδειγματική ενορία, κατά τα καντιωτικά πρότυπα. Τρομερά ασκητικός και πιστός άχρι θανάτου… Είχε ένα ελάττωμα. Στην επιμνημόσυνη δέηση για τον Μακεδονικό Αγώνα, αρνούνταν να παραστεί. Έτσι το μνημόσυνο που γινόταν κατ’ έτος, το τελούσε είτε ο δεύτερος ιερέας της ενορίας του Αγίου Αθανασίου (έτσι λέγεται το μεγαλοχώρι των 6000 κατοίκων όπου ιερουργούσε), είτε ιερέας άλλου χωριού. Το 1992 μέσω των εφημερίδων «Απογευματινή» και «Ελεύθερος Τύπος» στήθηκε πλεκτάνη και φωτομοντάζ ότι τάχα ο Νικόδημος έκανε σεξ με ομοφυλόφιλο παρτενέρ κι ότι φωτογραφιζόταν γυμνός. Στημένη δουλειά της ΚΥΠ… Ο Νικόδημος ήταν υπερβολικά ζηλωτής και ασκητικός και ουδέποτε είχε δώσει δικαίωμα για να κατηγορηθεί. Ήταν πρόδηλο το φωτομοντάζ διότι τα λεπτά ασκητικά του χέρια είχα αντικατασταθεί από τα χέρια κάποιου μπρατσαρά. Ο νεοτοποθετηθείς τότε μητροπολίτης Κιλκισίου, μάλλον απεδέχθη τη συναλλαγή και τον καθαίρεσε. Η ανεντιμότητα σε όλο της το μεγαλείο. Σήμερα ο Νικόδημος ανήκει στη «Μακεντόνικη» Εκκλησία και ιερουργεί σε ναό και μοναστήρι που έφτιαξε ο ίδιος του στο Λουτράκι…

Γ) Ο Μακεδονομάχος καπετάν Κώττας Χρήστου… Σλαβόφωνος… Επαναστάτησε εναντίον των Τούρκων ως Έλληνας. Εντάχθηκε ως αρχηγός ανταρτικής ομάδας στην Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση με αρχηγούς τους κομιτατζήδες Λαζάρ Ποπτράικωφ και Αθανάς Πετρώφ. Συγκρούστηκε αργότερα μαζί τους διότι επηρεάστηκε πάρα πολύ από τον Μητροπολίτη Καστοριάς Γερμανό Καραβαγγέλη, ο οποίος τον όρισε ως προστάτη όχι των Ελλήνων, αλλά των Ορθοδόξων, από τους Βούλγαρους Εξαρχικούς και τους Τούρκους. Υπ’ όψιν ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο είχε καταδικάσει τον εθνοφυλετισμό από το 1872 και έτσι προσπαθούσε να κρατήσει ισορροπίες ανάμεσα στις εθνικές ομάδες των χριστιανών. Ο καπετάν Κώττας πολέμησε για λογαριασμό της ελευθερίας των Χριστιανών υπό το Οικουμενικό Πατριαρχείο όσο κανένας. Επαναλαμβάνω, δεν μιλούσε Ελληνικά. Συνελήφθη από τους Τούρκους στο Μοναστήρι και καταδικάστηκε σε θάνατο δι’ απαγχονισμού. απαγχονισμός του αποφασίστηκε για το πρωινό της 27ης Σεπτεμβρίου του 1905. Απαίτησε να του φέρουν Έλληνα ορθόδοξο ιερέα που τον μετάλαβε και στη συνέχεια οδηγήθηκε στην πλατεία Ατ Παζάρ της πόλης του Μοναστηρίου. Κατά τη διαδρομή έως την πλατεία ο Κώττας Χρήστου, σε μια απέλπιδα προσπάθεια, ξέφυγε από τους φρουρούς του και διέφυγε στα στενά σοκάκια της πόλης. Ακολούθησε τεράστια κινητοποίηση των Οθωμανικών δυνάμεων και ανθρωποκυνηγητό στους δρόμους της πόλης και τελικά συνελήφθη. Οδηγήθηκε τελικά στην πλατεία Ατ Παζάρ και εκεί ο Κώττας απαίτησε να του λύσουν τα χέρια. Ανέβηκε μόνος του στο ικρίωμα και αποφασισμένος κλώτσησε μόνος του το υποπόδιο, αφού φώναξε για τελευταία φορά:

«Ντα ζίβι Γκρίτσια!» Αυτή η φράση του ήταν στο ιδιόλεκτο των βουλγαρομακεντόνσκυ και σημαίνει «Ζήτω η Ελλάς»…
Σήμερα, όσοι έχουν «Μακεντόνικη» εθνική συνείδηση, έχουν μάθει να μισούν τον Μητροπολίτη Καστοριάς Γερμανό Καραβαγγέλη και τον καπετάν Κώττα, ενώ λατρεύουν όλους τους Βούλγαρους αντάρτες, Γκότσε Ντέλτσεφ, Σαντάνσκυ, Μήτρο Βλάχο, Κοκάρεφ, Τσακαλάρωφ κτλ.

Δ) Ήταν πελάτης στο βιβλιοπωλείο μου ο Ζόραν Βρανισκόφσκι… Εκλεκτός φοιτητής της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης, μεταπτυχιακό πρωτοπαλλίκαρο του Νικολάου Ματσούκα, του κορυφαίου δογματολόγου της Ορθόδοξης Θεολογίας. Η διατριβή του είχε ως θέμα «Η ενότητα της Εκκλησίας και τα Σύγχρονα Εκκλησιολογικά Προβλήματα». Ο Ζόραν ήταν λεβέντης… Φοβερός θεολόγος και πολύ καλό μυαλό. Είχε σπουδάσει παλιότερα στα Σκόπια μηχανικός. Έγινε παπάς το 1998 με το όνομα Ιωάννης (Γιόβαν) και κατόπιν μητροπολίτης Βέλες (αρχαία επισκοπή Βελεσσών – εκ του όρους Μπέλες) στη σχισματική «Μακεντόνικη» Εκκλησία. Όσες φορές ήρθε στο βιβλιοπωλείο μου, του την έπεφταν με το χυδαιότερο τρόπο οι ελληναράδες Χριστιανοί πελάτες μου, σε βαθμό αγένειας και ασέβειας προς κληρικό. Πάντοτε ήταν ετοιμόλογος και ευγενέστατος. Υποστήριζε ότι είναι Ορθόδοξος Χριστιανός πάνω απ’ όλα… Εθνικά, πιεζόμενος να αυτοπροσδιοριστεί, απαντούσε ότι ήταν Σλάβος Μακεδόνας και ότι δεν μπορεί να διαπραγματευτεί κάποια άλλη εθνική ιδιότητα για τον εαυτό του, για να αισθανθεί εν Χριστώ αδελφός με κάθε Έλληνα Μακεδόνα… Το 2005, ήρθε σε επαφή με το Πατριαρχείο Σερβίας (την κανονική δικαιοδοτική εκκλησιαστική αρχή των Σκοπίων) και το Πατριαρχείο Σερβίας μαζί με το Φανάρι τον αναγνώρισαν ως Κανονικό Αρχιεπίσκοπο Αχρίδος… Τότε ξεκίνησε ένας τρομερός διωγμός εναντίον του από την κυβέρνηση της FYROM… Κατασκευάστηκαν κατηγορίες και φυλακίστηκε για χρόνια με την κατηγορία της κατάχρησης!!!! Με παρέμβαση του Βλαδίμηρου Πούτιν και του Πατριαρχείου Ρωσίας αποφυλακίστηκε (καλά μιλάμε, κράτος δικαίου και καλά η FYROM…). Τελικά ο Ιωάννης σήμερα είναι Βαρδαρινός ή Σλαβομακεδόνας; Και φανταστείτε ότι λατρεύει την Ελλάδα και τη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης που είτε επί των ημερών του Παντελεήμονος Β’ είτε επί Ανθίμου, τον αγκάλιασε και τον φιλοξένησε και τον σπούδασε στα θεολογικά γράμματα.

Ε) Ο πληθυσμός της FYROM είναι συνονθύλευμα εθνικό. 200.000 πολίτες της έχουν βουλγαρικό διαβατήριο. 450.000 πολίτες της αυτοπροσδιορίζονται ως Αλβανοί. Μέσα στους υπόλοιπους υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες ελληνογενείς και ελληνόφωνοι. Και βέβαια σλάβοι, σερβογενείς… Όλοι αυτοί, αν εμείς λειτουργήσουμε διαιρετικά απέναντί τους, μπορεί σε βάθος χρόνου να αλληλοφαγωθούν μεταξύ τους. Αντίθετα, αν ασκήσουμε, με όπλο την πολιτιστική παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, στοιχειώδη πολιτική αγκαλιάς, σε βάθος 2 γενεών θα τους έχουμε εγκολπωθεί… Μήπως η λογική των συλλαλητηρίων, δεν αποτελεί την καλύτερη λύση;
Πριν λίγες μέρες, ανήμερα Θεοφάνεια στον Κεράτιο κόλπο στην Πόλη, οι βουτηχτές του σταυρού, έβγαλαν μέσα από τα μαγιό τους ελληνική σημαία (στην τουρκική επικράτεια, στο κέντρο της μεγαλύτερης τουρκικής πόλης) και ενώ ψαλλόταν το απολυτίκιο των Θεοφανείων, άρχισαν να πορώνονται ουρλιάζοντας με τον ελληνικό εθνικό ύμνο… Πόσο χριστιανικό ήταν άραγε αυτό που έκαναν; Πόση σχέση είχε με τα Θεοφάνεια και τον αγιασμό; Και βέβαια, οι ίδιοι οι βουτηχτές, δεν μένουν στην Πόλη… Μετά από λίγο πήραν τα λεωφορεία και για να επιστρέψουν στην Ελλάδα… Πήγαν στα Θεοφάνεια του Οικουμενικού Πατριαρχείου συμπεριφερόμενοι ως οπαδοί του Ολυμπιακού όταν παίζει μπάσκετ ή ποδόσφαιρο με τη Μπεσίκτας και τη Γαλατά Σεράι… Κρίμα… 

Είμαστε τελικά αρκετά εθνικιστούληδες… Ελληνοκωλόπαιδα!