Μνήμη Μπρούνο Γκαντς... (Τα Φτερά του Έρωτα)

Ήταν φθινόπωρο του 1988. Πρωτοετής πιτσιρίκος στη Θεσσαλονίκη. Υιοθέτησα γρήγορα την κουλτουριάρικη λογική του ακατανόητου και του ποιητικού... Μάλλον του ακατανόητου ως ποιητικού. Γρήγορα βέβαια, αντιλήφθηκα ότι αυτές οι λογικές δεν έβγαζαν πουθενά... 

Άρχισα να συλλαβίζω την ποίηση δίπλα σ' έναν αδερφικό φίλο που τότε ξεκινούσε να δοκιμάζεται στην περιπέτεια της γραφής. Ο αδερφικός αυτός φίλος, ο Μάρκος, 7 χρόνια μεγαλύτερός μου, έσκυψε πάνω από εμένα για να μου δείξει την αλφαβήτα στην περιπέτεια του λόγου αλλά και της τέχνης ολόκληρης.

Ανάγνωση και ακρόαση ποίησης το πρωί... Παιχνίδι με τις εικόνες το βράδυ. Βιβλιοπώλης τότε ο ίδιος του... Όχι από ανάγκη για να ζήσει... Από ανάγκη για να γνωρίσει κόσμο που ψάχνει την περιπέτεια της λέξης, της γλώσσας, των χρωμάτων, των εικόνων. 

Μαθητευόμενος του Μάρκου εγώ... Ένα πρωινό, ψηλαφήσαμε τα κλειδιά του Θεού μέσα στη Βίβλο. Και το ίδιο βράδυ, στην κινηματογραφική λέσχη των Φοιτητικών Εστιών (με 50 δραχμές εισιτήριο) βλέπαμε τα "Φτερά του Έρωτα" του Βιμ Βέντερς. Στον Μάρκο χρωστώ, τον Βέντερς, τον Ταρκόφσκυ, τον Κουροσάβα, τον Κισλόφσκι, τον Κουστουρίτσα, τον Φελίνι αλλά και τον καλό αμερικάνικο κινηματογράφο.

Εκείνο το βράδυ, τα βιβλικά σύμβολα αποτελούσαν τα κλειδιά της θέασης της ταινίας και της κουβέντας μας...

Οι άγγελοι βλέπουν το Θεό, αλλά δεν θεώνονται. Δεν αγγίζουν. Δεν πονούν. Δεν αγαπούν. Υπάρχουν σαν σε μια ασπρόμαυρη γυάλα.

Οι άνθρωποι από την άλλη, πονούν... Ενίοτε πονούν πολύ. Όμως αγαπούν κιόλας. Αγαπούν κυρίως. Και χάρη στην αγάπη, ζουν με χρώματα και με χαρά. Και ενώ έχουν το δικαίωμα να αρνηθούν την ίδια τη ζωή τους αυτοκτονώντας, ενώ έχουν το δικαίωμα να αρνηθούν τον ίδιο το Θεό, το μείζον είναι ότι αγαπώντας, αξιώνονται να γίνουν Θεοί. 

Και ιδού... Ένας άγγελος, που κινείται μεταξύ ανοιχτού και κλειστού Βερολίνου, αρχίζει να νιώθει. Να πονάει, να αγαπάει... Και ω του θαύματος... Ένα πρωί, ξυπνά μέσα στο κρύο και το χιόνι. Δυο παιδάκια του κοπανάνε το κεφάλι με τον αγγελικό μεταλλικό του θώρακα, κάνοντας μια μεγάλη πληγή στο κεφάλι του. Και ο άγγελος γίνεται άνθρωπος. Και ερωτεύεται για να γίνει Θεός.

Χτες 15 Φεβρουαρίου, εν έτει 2019, εκείνος ο άγγελος, μας άφησε χρόνους. Ο Ελβετός Μπρούνο Γκαντς, ο πρωταγωνιστής άγγελος του Βέντερς, πέταξε οριστικά ως άνθρωπος θνητός, στους ουρανούς και στο αιώνιο επέκεινα των θνητών που αξιώνονται τη θέωση.

Τον ευχαριστούμε πολύ για εκείνη την σπουδαία ταινία. 

Ευχαριστώ και τον αδερφικό φίλο μου, που ως πραγματικός δάσκαλος, μ' έμαθε να βλέπω και ξαναβλέπω την ταινία αυτή. Να διαβάζω, να ξαναδιαβάζω και να ματαξαναδιαβάζω την λέξη, την κάθε λέξη... Ανακαλύπτοντας από πίσω της, το σύμβολο και την έκπληξη...