Δάνεισε τα μετάξια στον άνεμο

Θέλω να διαδηλώσω τη χαρά μου, που μόλις διάβασα το μυθιστόρημα του Γιάννη Καλπούζου "Γινάτι - Ο σοφός της λίμνης". Είναι εξαιρετικό μυθιστόρημα ιστορικού χώρου. Ο αναγνώστης τρώει τα Γιάννενα και την Ήπειρο με το κουτάλι...  Χάρη σε έναν πολυαγαπημένο αδερφικό φίλο, τον ποιητή Μάρκο Αντωνίου που είναι Ηπειρώτης, έτυχε να αγαπήσω την Ήπειρο από τα 18 μου έτη. Η αγάπη βαστά πλέον 30 χρόνια και το μυθιστόρημα του Καλπούζου μου την "αναζωπύρωσε". Η μελέτη του βιβλίου του Καλπούζου είναι μια σπουδή στην λογοτεχνία μας, αλλά και στην ιστορία της Ηπείρου και των Ιωαννίνων των τελευταίων 120 ετών. Λάτρεψα τα Γιάννενα. Έμαθα, έμαθα, έμαθα... Για τους Βλάχους, τους Κουτσόβλαχους, τους Ρουμανόβλαχους, τις Ιταλικές και Αλβανικές διεκδικήσεις στην Ήπειρο την βόρεια και την νότια, τους Τσάμηδες και την Τσαμουριά τους, τις γεωτρήσεις πετρελαίου, τους ληστοσυμμορίτες των ηπειρωτικών βουνών, τους Τουρκογιαννιώτες πρόσφυγες, τους μικρασιάτες πρόσφυγες και τον πόνο τους...

Διδάσκοντας γύπτους και τσελεπήδες περί περιτομής και αβατάρα «Ιθαγένεια» και «Ερώτημα περί της Αληθείας» σε συνθήκες πολυπολιτισμικότητας. Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, Περιοδικό:  Σύναξη τ. 98, ΑΠΡΙΛΙΟΣ – ΙΟΥΝΙΟΣ 2006, σελ. 35-47 Στο κείμενο αυτό  (1)  θα επιχειρήσω να αναζητήσω τη ραχοκοκαλιά. Από τη θεολογική προίκα της Εκκλησίας, δηλαδή, θα προσπαθήσω να ανασύρω τα στοιχεία εκείνα, τα όποια - στη δική μου, τουλάχιστον, οπτική - δύνανται και οφείλουν να αποτελέσουν σπονδυλική στήλη, θεμελιώδεις άξονες για τη σάρκωση μιας στάσης με νόημα απέναντι στην πολυπολιτισμικότητα. και ιδιαίτερα στην εκπαιδευτική πράξη . Ήταν πριν δεκατρία, περίπου, χρόνια, στην πρώτη χρονιά της θητείας μου στο Λύκειο Ζεφυρίου της Δυτικής Αττικής. Σε ένα σχολειό που μου έχει αφήσει εξαιρετικά ζεστές μνήμες, με υπέροχους νέους και σπουδαίους συναδέλφους. Πλησίαζε Πάσχα και ξεδίπλωνα με ενθουσιασμό στους μαθητές μου τη θεολογία της θείας Ευχαριστίας και πως η σύναξη των πιστ...

Πόση φτώχεια... Στην καρδιά, το λόγο, τη σκέψη... Δεν μιλάμε για τον ερωτισμό... Εκεί η πτώχευση είναι δεδομένη από καιρό. Εξηγούμαι... Σε μια παλιότερη επαγγελματική μου διαδρομή, ήμουν βιβλιοπώλης στην Θεσσαλονίκη. Υπάλληλος, αλλά και συνιδιοκτήτης με μια ομάδα αδερφικών φίλων. Θέλαμε να κατακτήσουμε τον κόσμο με το βιβλίο. Κάτι σαν ιεραπόστολοι του πνεύματος. Όσο κι αν σήμερα ακούγεται υπερβολικό, τέτοια ήταν η διάθεση και η αίσθησή μας. Εκτός από το χώρο πωλήσεων του βιβλιοπωλείου μας, δραστηριοποιούμασταν και εκτός. Βιβλιοπαρουσιάσεις σε εκλεκτούς χώρους της Θεσσαλονίκης, συμμετοχές σε εκθέσεις βιβλίων, οργάνωση εκθέσεων βιβλίου αλλά και εκθέσεων ζωγραφικής, εκθέσεων αγιογραφίας και φωτογραφίας. Προωθούσαμε ανθρώπους και βιβλία με τους οποίους ήμασταν σε διαρκή κουβέντα... Με τους οποίους ψάχναμε απαντήσεις σε κοινά ερωτήματα: "ποιοι είμαστε", "πού πορευόμαστε"; Παλεύαμε εμπορικά και στοχαστικά για πράγματα που ενδεχομένως ένας σοβαρός έμπορος σή...

Για το επόμενο κείμενο, παίρνω αφορμή από τις τρεις τελευταίες εγκυκλίους/πατριαρχικές αποδείξεις (Πάσχα ’18, Αρχή Ινδίκτου ’18, Χριστούγεννα ’18) και τον τρόπο που ανεγνώσθησαν στους ναούς μας, σε όλη την ελλαδική επικράτεια. Τα κείμενα αυτά, είναι συνήθως πολύ σημαντικά. Είναι μεστά θεολογικών προβληματισμών και άξια ιδιαίτερης προσοχής. Οι συγγραφείς τους, είτε είναι οι ίδιοι οι επίσκοποι/αρχιεπίσκοποι/ πατριάρχες που τα υπογράφουν, είτε κάποιοι λογογράφοι τους, απευθύνονται στα ... μάτια της διάνοιας του κάθε πιστού. Χρησιμοποιώ τον όρο «μάτια της διάνοιας» ορμώμενος από την ευχή του Ιερού Ευαγγελίου, όπου παρακαλούμε τον Χριστό να μας ανοίξει τα μάτια της διάνοιάς μας για να καταλάβουμε το Ευαγγέλιό του. Το σημερινό εκκλησιαστικό πλήρωμα στην συντριπτική του πλειοψηφία, είναι άμοιρο κατήχησης και ενίοτε χαμηλού πνευματικού επιπέδου. Ο μέσος θρησκευόμενος και εκκλησιαζόμενος, στη σχέση του με την πίστη και την Εκκλησία του Χριστού, έχει συχνά συμπτώματα παγανισμού, τυπ...

Βράδυ αργά... Ετοιμάζεσαι για τη νυχτερινή ξεκούραση. Νυστάζεις. Διαπιστώνεις ότι δεν είναι όλα καλά στο σπίτι. Ο δικός σου άνθρωπος κάτι έχει. Πυρετό δεν έχει. Βάζεις το πιεσόμετρο και βρίσκεις την πίεση στα ύψη. Είναι κοντά 23.00 η ώρα. Δεν μπορείς να τηλεφωνήσεις σε γνωστούς τέτοιαν ώρα. Καταφεύγεις στο διανυκτερεύον φαρμακείο της πόλης σου, όπου η φαρμακοποιός αποφεύγει να σου δώσει οτιδήποτε. Βρίσκει την πίεση ακόμη υψηλότερη και σου προτείνει να πας αμέσως στο νοσοκομείο. Νοσοκομείο... Μια απαίσια λέξη. Ένα σημαίνον που φανερώνει, σε επίπεδο δημοσίου, κάτι καταναγκαστικό, κάτι με πολλή αδιαφορία, με πολλή αναμονή, με πολύν κόσμο που έχει τον πόνο του, με ανεπαρκές ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Μια λέξη που φανερώνει την αποτυχία του κοινωνικού μας συμβολαίου, μαζί με τη λέξη "Δημόσιο σχολείο και πανεπιστήμιο". 23.10, είμαστε στο ΤΕΠ του μικρού μας νοσοκομείου. Πρώτη εικόνα: ένας κρατούμενος με ανοιγμένα μπουκέτα από γροθιές στο πρόσωπο. Συνοδευόταν από δυ...

«Ρε αδερφέ… Έκανες μια δημοσίευση για την λεγόμενη “Γερόντισσα Αττικής”, αυτήν την ανώνυμη γυναίκα μοναχή που φέρεται να είναι προφήτιδα, αγιασμένη γυναίκα και με προορατικό χάρισμα. Έκανες σκληρούς χαρακτηρισμούς για την ίδια αλλά και για όσους την σέβονται και περιμένουν το λόγο της. Θεωρείς ότι με όσα είπες, ακόμη κι αν έχεις δίκιο, βοήθησες τους ανθρώπους να καταλάβουν κάτι, ή απλά έκανες φασαρία για να προκαλέσεις θυμηδία και να κάνεις το κομμάτι σου; Στο λέω διότι πολλοί αισθάνθηκαν πικραμένοι…». Κουβέντες κάποιων φίλων, ύστερα από την προχτεσινή ανάρτηση (Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2018, στον τοίχο μου στο facebook). Μου ήρθε στο μυαλό εκείνη η καταπληκτική κουβέντα του πατρός Φιλόθεου Φάρου "καμία αλήθεια που δεν σώζει, δεν είναι αλήθεια" και αισθάνθηκα προς ώρας αμήχανα και με διάθεση απολογίας. Εξηγούμαι: Άνοιξα το διαδίκτυο την Πέμπτη το πρωί, για να μάθω και να διαβάσω περί της «Γερόντισσας», επειδή άκουσα περί αυτής, από κάποιους ανθρώπους.   Α...