Δάνεισε τα μετάξια στον άνεμο

Σήμερα πήγα στην εκκλησιά και κυριολεκτικά απόλαυσα την ακολουθία. Δεν το λέω εύκολα αυτό για εκκλησιαστική ακολουθία, παρά το ότι εκκλησιάζομαι συχνά και ψέλνω. Ο λόγος σήμερα που μιλώ περί απόλαυσης είναι η αίσθηση των κειμένων, η ποιητικότητά τους και η ιστορική και διαχρονική πραγματικότητα που εκπέμπουν... Είναι δε συγκλονιστικό το αποστολικό ανάγνωσμα. Πολύ σπάνια έχουμε τη δυνατότητα να ακούσουμε, πόσω δε μάλλον να μετέχουμε στη γιορτή ενός αγίου, με κείμενο του ίδιου του Αγίου. Κι εδώ μιλά ο ίδιος ο Παύλος. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος νομίζω είναι το πρόσωπο κλειδί για τη "δουλειά" του Χριστού... Είναι φοβερός. Για σκεφθείτε: 3 χρόνια ο Χριστός, μαζί με 12 ανθρώπους και έναν περίγυρο 70 ακολούθων... Σταυρώνεται, ανασταίνεται, αναλήπτεται και δεν βρίσκει σε αυτούς τους 12 ή τους 70 αυτό που χρειαζόταν... Και με μια βίαιη κίνηση, παρακάμπτει τους πάντες και βρίσκει έναν θερμόαιμο παλαβό, κι από εχθρό, τον κάνει φίλο. Και του λέει: "Εσύ Παύλε θα κάνεις τη δουλειά μου.

                  Τις απόψεις που ακολουθούν τις έχω ξανακαταθέσει ως εκπαιδευτικός. Ελάχιστη συζήτηση γίνεται επ’ αυτών. Συνήθως γίνονται αντικείμενο ύβρεων και γενικότερου ψόγου από πολλούς συναδέλφους μου εκπαιδευτικούς. Ο ψόγος παίρνει κι εμένα, οπότε οι πολιτικοί χαρακτηρισμοί που με ακολουθούν δια της αποφατικής οδού, καταντούν να είναι επαινετικοί: θατσερικός νεοφιλελεύθερος.                Το νομοσχέδιο που θέλει να περάσει για την αξιολόγηση η Νίκη Κεραμέως είναι ένα   σημαντικό, πλην ημιτελές αξιολογικά νομοσχέδιο. Έχει πολλές μα πάρα πολλές θετικές πλευρές. Δεν έχει όμως τα στοιχεία της αξιολόγησης που, εγώ αποκλειστικά, θα περίμενα. Λέω, εγώ αποκλειστικά, διότι, εντέλει είμαι εγώ και οι απόψεις μου που εκπροσωπούνται εδώ. Όχι κάποιο κόμμα ή κάποια κοινωνική ομάδα.                Ξεκαθαρίζω: Υποστηρίζω σθεναρά την Κεραμέως διότι αυτή τη στιγμή το πολιτικό μας προσωπικό δεν έχει τίποτε καλύτερο να επιδείξει. Αν ήταν να τη συγκρίνω με την Άννα Διαμαντοπούλου, θα υποστήριζα