Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2019

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ - ΑΦΙΛΟΞΕΝΗ ΠΟΛΗ.

Εικόνα
Ένα θλιβερό οδοιπορικό μιας ατυχούς τουριστικής επισκέψεως Εξηγούμαι... Στη Θεσσαλονίκη σπούδασα και κατόπιν ήμουν κάτοικός της για άλλα 10 χρόνια. Εν συνόλω 14 χρόνια (1988-2002). Την λάτρεψα. Συνεχίζω να την αγαπώ, μιας και, πέραν των αναμνήσεων, πολλοί καλοί μου φίλοι, παλιόφιλοι, παραμένουν σε αυτήν και αποτελούν αφορμές να ταξιδέψω... Ως οικογενειάρχης, με δυο παιδιά 15 και 12 ετών, ύστερα από την 9ετία μου στην Κω, αποφάσισα να πάω, να δω έναν από τους φίλους μου, επισκεπτόμενος νωρίτερα, για χάρη των παιδιών μου, μερικά σημαντικά ταυτοτικά μνημεία και μουσεία της "αγαπημένης" πόλης. Βάλαμε λοιπόν στο πρόγραμμα πρωινό ταξίδι, επίσκεψη από το Επταπύργιο, προς Λευκό Πύργο, κατόπιν τα δυο κεντρικά μουσεία (Βυζαντινό - Αρχαιολογικό) και τέλος Άγιο Δημήτριο και Κρύπτη. Στόχος μας κατά τις 14.00 να είμαστε στο σπίτι του εκλεκτού μας φίλου, στις Συκιές.   Περάσαμε από τα Κάστρα. Βγάλαμε φωτογραφίες από τον Πύργο Τριγωνίου και από τα εντυπωσιακά ύψη της Άνω Πόλ

Θανάση Παπαθανασίου "Γλώσσα και λατρεία - σχόλιο στην αντιφώνηση του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κατά την αναγόρευσή του ως επίτιμου διδάκτορος του ΑΠΘ".

Εικόνα
Μιας και τον απλώσαμε τον τραχανά: Σχόλιά μου -όσο γίνεται σύντομα- στην επίσημη ομιλία του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμου κατά την αναγόρευσή του σε επίτιμο διδάκτορα του ΑΠΘ [1]: 1. Ξεκινώ από την τελική παράγραφό του. Πώς κάνει ο επίσκοπος το ντεμπούτο του στην ακαδημαϊκή του ταυτότητα; Κλείνοντας την ομιλία του με αποκλεισμό της συζήτησης  περί εκφοράς των θείας λατρείας στη δημοτική! «Εἶναι ἀδύνατος καὶ ἀπαράδεκτος», λέει, « οιαδήποτε συζήτησις διὰ τὰ λειτουργικὰ κείμενα». Μπορεί κάποιος να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τη μεταγλώττιση. Αλλά όχι και απαράδεκτο το να συζητάμε! Το χούι δεν κρύβεται! Είναι γαρ χρόνιος ο εθισμός πλείστων εκκλησιαστικών στον τρόμο της ελευθερίας και στη δίψα τους να μιλούν οι ίδιοι στον δημόσιο χώρο, για να βγάζουν τον σκασμό οι άλλοι! [2]. 2. Είπε ο κ. Άνθιμος: «Τὰ λειτουργικὰ κείμενα ἔχουν ἀποκτήσει μίαν ἱερότητα· ἱερότητα σταθερὰν καὶ ἀμετάτρεπτον. Εἶναι δυνατὸν ποτὲ ἕν ἱερὸν σκεῦος νὰ διαλυθῇ καὶ νὰ ἐξακολουθήσῃ νὰ εἶναι εἰς χρῆσιν ὡς

Μεγαλοβδομάδα 2019! Νυμφίος με εκατόμβη νεκρών

Εικόνα
Αν είχαν γίνει βομβιστικές επιθέσεις σε μουσουλμανικά τεμένη στη Σρι Λάνκα απόψε όλο το ιντελεκτουέλ δικαιωματζίδικο προοδευτιστάν θα ήταν ήδη στα κάγκελα για να καταγγείλει τον χριστιανικό φονταμενταλισμό. Τώρα που θρηνούμε εκατόμβες νεκρών σε χριστιανικές εκκλησίες στενεύονται τα πουλάκια μου, φοβούνται μη τα πουν ακροδεξιά. Προβλέψιμοι μέχρι υπνηλίας. _________________________________________________ Σαν να τον φαντάζομαι τον αντίλογο: -Ναι αλλά οι Σταυροφορίες... - Ναι, αλλά οι μεγάλες αποικιοκρατικές δυνάμεις... - Για όλα φταίνε οι θρησκείες... Τι; λίγα κάνανε οι χριστιανοί; - Δεν βλέπεις τι μοιράζουν στις εκκλησίες για την εξομολόγηση; - Είναι δυνατόν; Σε ευρωπαϊκή χώρα; - Κήρυκες μίσους οι παπάδες... Δεν βλέπετε τον Αμβρόσιο; - Οι χριστιανοί είναι ίδιοι με τους ισλαμιστές... ίδιοι ρατσιστές εναντίον των ΛΟΑΤ κτλ κτλ. Πόσες και πόσες φορές άκουσα με τα ίδια μου τ' αυτιά τέτοιες περισπούδαστες μπούρδες, από στόματα γραμματι

Μνήμη Γεωργίου Ταμπάκη

Εικόνα
Μνήμη δικαίου μετ’ εγκωμίων… Όταν θέλουμε να τιμήσουμε ένα δίκαιο, ευγενή και αρχοντικό άνθρωπο, ειδικά αυτόν που τον συναντήσαμε ως δάσκαλο στο σχολείο, κατηχητή στην Εκκλησία, και καθοδηγητή στην Κατασκήνωση Λοιπόν έναν τέτοιον άνθρωπο   τον επαινούμε με ύμνους· για σένα όμως κύριε Γιώργο, θα είναι αρκετή η μαρτυρία του Χριστού·   διότι πράγματι ήσουν ο πιο σπουδαίος από τους δασκάλους μας στο σχολείο και αξίζεις τον σεβασμό μας. Αξιωθήκαμε να σε έχουμε και αρχηγό για δέκα και βάλε έτη στην κατασκήνωσή μας, μαζί με τους άλλους δυο εκλεκτούς δασκάλους μας και φίλους σου, τον κ. Αβραάμ και τον κ. Ραδή. Δέκα ολόκληρα δεκαπενθήμερα, σε εικοσιτετράωρη βάση μαζί σου! Αγωνίσθηκες με όλες σου τις δυνάμεις για εμάς, Και με χαρά μας μάθαινες πολλά, χιλιάδες, μυριάδες πράγματα. Θα αδικήσω τις θύμησές μας, αλλά δεν αποφεύγω την πρόκληση: θυμάμαι τότε, που ξεχυχτούσες μαζί μας, για να μας ανοίξεις το μυαλό με του Θεού τα πράγματα και τα σπουδάγματα που ήθελε

Μνήμη Μπρούνο Γκαντς... (Τα Φτερά του Έρωτα)

Εικόνα
Ήταν φθινόπωρο του 1988. Πρωτοετής πιτσιρίκος στη Θεσσαλονίκη. Υιοθέτησα γρήγορα την κουλτουριάρικη λογική του ακατανόητου και του ποιητικού... Μάλλον του ακατανόητου ως ποιητικού. Γρήγορα βέβαια, αντιλήφθηκα ότι αυτές οι λογικές δεν έβγαζαν πουθενά...  Άρχισα να συλλαβίζω την ποίηση δίπλα σ' έναν αδερφικό φίλο που τότε ξεκινούσε να δοκιμάζεται στην περιπέτεια της γραφής. Ο αδερφικός αυτός φίλος,  ο Μάρκος, 7 χρόνια μεγαλύτερός μου, έσκυψε πάνω από εμένα για να μου δείξει την αλφαβήτα στην περιπέτεια του λόγου αλλά και της τέχνης ολόκληρης. Ανάγνωση και ακρόαση ποίησης το πρωί... Παιχνίδι με τις εικόνες το βράδυ. Βιβλιοπώλης τότε ο ίδιος του... Όχι από ανάγκη για να ζήσει... Από ανάγκη για να γνωρίσει κόσμο που ψάχνει την περιπέτεια της λέξης, της γλώσσας, των χρωμάτων, των εικόνων.  Μαθητευόμενος του Μάρκου εγώ... Ένα πρωινό, ψηλαφήσαμε τα κλειδιά του Θεού μέσα στη Βίβλο. Και το ίδιο βράδυ, στην κινηματογραφική λέσχη των Φοιτητικών Εστιών (με 50 δραχμές εισιτήρ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ in memoriam

Εικόνα
Δέν ξαναφάνηκε ἡ μαυροφορεμένη ἐκείνη γυναίκα, πού ἐρχόταν στό κατώφλι μας κάθε χρονιά, τήν ἐποχή πού γίνονται τά μοῦρα, ζητώντας μέ εὐγένεια νά τῆς δώσουμε λίγο νερό ἀπ' τό πηγάδι τῆς αὐλῆς. Ἔμοιαζε πολύ κουρασμένη, διατηροῦσε ὅμως πάνω της ἴχνη μιᾶς μεγάλης ἀρχοντικῆς ὀμορφιᾶς. Καί μόνο ὁ τρόπος πού ἔπιανε τό ποτήρι, ἔφτανε γιά νά σχηματίσει κανείς τήν ἐντύπωση πώς ἡ γυναίκα αὐτή στά σίγουρα ἦταν μιά ἀρχόντισσα. Δίνοντάς μας πίσω τό ποτήρι, ποτέ δέν παρέλειπε νά μᾶς πεῖ στά τούρκικα τήν καθιερωμένη εὐχή, πού μπορεῖ νά μήν καταλαβαίναμε ἀκριβῶς τά λόγια της, πιάναμε ὅμως καλά τό νόημά της: «Ὁ Θεός νά σᾶς ἀνταποδώσει τό μεγάλο καλό». Ποιό μεγάλο καλό; Ἰδέα δέν εἴχαμε. Καθόταν ἥσυχα γιά ὥρα πολλή στό κατώφλι τῆς αὐλῆς, κι ἀντί νά κοιτάζει κατά τό δρόμο ἤ τουλάχιστο κατά τό πλαϊνό σπίτι τοῦ  Κεμάλ , 1  αὐτή στραμμένη ἔριχνε κλεφτές ματιές πρός τό δικό μας σπίτι, παραμιλώντας σιγανά. Πότε πότε ἔκλεινε τά μάτια καί τό πρόσωπό της γινόταν μακρινό, καθώς συλλάβιζε ὀνόματα

Οι απαντήσεις της Αρχιεπισκοπής Τιράνων προς τη Μητρόπολη Πειραιά

Περίεργη εποχή... Κάποτε με τον όρο "πουστιά", ο νους μας πήγαινε στους ομοφυλόφιλους. Είχε νόημα αυτός ο χαρακτηρισμός από την αλλόκοτη και αμφιταλαντευόμενη συμπεριφορά ανθρώπων που τους έθετε μόνιμα η κοινωνία στο περιθώριο. Γνώρισα όμως πολλούς "γκέι" με πολύ αντρίκεια συμπεριφορά. Και αντικειμενικά να το δεις... Επί παραδείγματι, δεν υπάρχει πιο ρωμαλέος και αντρίκειος λόγος απ' αυτόν του Μάνου Χατζιδάκι. Η πουστιά όμως συνεχίζει να υπάρχει και να χαρακτηρίζει συμπεριφο ρές τέτοιες σαν αυτές που μας ξένιζαν παλιά. Μπορώ να πω ότι μερίδα εκκλησιαστικών ανθρώπων, ειδικά ανθρώπων που δεν έχουν πρόσωπο αλλά κρύβονται πίσω από το βρακί και τον τίτλο μιας μητρόπολης κι ενός ονομαστού δεσπότη, χαρακτηρίζονται συχνά απ' αυτή τη συμπεριφορά και αυτό το  άνανδρο φρόνημα... Η Μητρόπολη Πειραιά ξαναχτύπησε. Δεύτερη φορά, δυο γελοίοι παπάδες, που κρύβονται πίσω από την ανωνυμία του τίτλου "Γραφείο Αιρέσεων Μητροπόλεως Πειραι