Μπαμπατζίμ

Πόση φτώχεια... Στην καρδιά, το λόγο, τη σκέψη... Δεν μιλάμε για τον ερωτισμό... Εκεί η πτώχευση είναι δεδομένη από καιρό. Εξηγούμαι... Σε μια παλιότερη επαγγελματική μου διαδρομή, ήμουν βιβλιοπώλης στην Θεσσαλονίκη. Υπάλληλος, αλλά και συνιδιοκτήτης με μια ομάδα αδερφικών φίλων. Θέλαμε να κατακτήσουμε τον κόσμο με το βιβλίο. Κάτι σαν ιεραπόστολοι του πνεύματος. Όσο κι αν σήμερα ακούγεται υπερβολικό, τέτοια ήταν η διάθεση και η αίσθησή μας. Εκτός από το χώρο πωλήσεων του βιβλιοπωλείου μας, δραστηριοποιούμασταν και εκτός. Βιβλιοπαρουσιάσεις σε εκλεκτούς χώρους της Θεσσαλονίκης, συμμετοχές σε εκθέσεις βιβλίων, οργάνωση εκθέσεων βιβλίου αλλά και εκθέσεων ζωγραφικής, εκθέσεων αγιογραφίας και φωτογραφίας. Προωθούσαμε ανθρώπους και βιβλία με τους οποίους ήμασταν σε διαρκή κουβέντα... Με τους οποίους ψάχναμε απαντήσεις σε κοινά ερωτήματα: "ποιοι είμαστε", "πού πορευόμαστε"; Παλεύαμε εμπορικά και στοχαστικά για πράγματα που ενδεχομένως ένας σοβαρός έμπορος σήμερα θα είχε τουλάχιστον επιφυλάξεις. Πώς γίνεται να μην θες να βάλεις στο βιβλιοπωλείο σου τα βιβλία της Μάιρας Παπαθανασοπούλου (κάτι σαν την Λένα Μαντά και τη Χρυσηίδα Δημουλίδου του 1997) και να αγωνίζεσαι να ζήσεις μόνο με πολιτική θεολογία, φιλολογικό δοκίμιο και πολιτιστική διπλωματία; Με τις λιγότερες δυνατές απαιτήσεις από την προσωπική μας ζωή, καταφέρναμε να ζήσουμε επαρκώς, αλλά και να έχουμε και φίλους. Φίλους, συμπαραστάτες, χορηγούς... Των οποίων η παρουσία ομόρφυνε την καθημερινότητά μας, τον αγώνα μας ή ακόμη και την εμπορική αυταπάτη μας... Ένας απ' αυτούς τους ανθρώπους ήταν ο μακαρίτης πλέον Ανέστης Μπαμπατζιμόπουλος. Ένας λεβέντης που μας έμαθε ότι στον οργασμό του πνεύματος, βοηθά το καλό ποτό. Ο άνθρωπος που υπήρξε χορηγός σε πολλές εκδηλώσεις μας, προσφέροντάς μας κιβώτια με κρασί και τσίπουρο, με ειδικές ετικέτες για την εκδήλωση και τον τιμώμενο συγγραφέα μας. Ήμουν ένα άγουρο παιδί, άσχετο με τη ζωή. Κι η συναναστροφή -χάρη στο βιβλιοπωλείο- με ανθρώπους σαν τον Μπαμπατζιμόπουλο αποτέλεσε ένα προσωπικό αλφαβητάρι. Μάης μήνας... Περίοδος έκθεσης βιβλίου. Κάθε βράδυ, μετά τις 23.00, μαζευόμασταν όλοι οι συνεργάτες να τα πούμε, να χαρούμε την ομορφιά του βιβλίου, να γεμίσουμε την καρδιά και τον νου μας με την ομορφιά της παρέας, την καλή διάθεση αλλά και τη χαρά της εμπορικής επιτυχίας της ημέρας... Θυμάμαι... Ήμασταν φίλοι από 2-3 περίπτερα μαζί. Κερνούσε όποιος εκείνη τη μέρα είχε περισσότερες πωλήσεις. Και πάντα το κέρασμα στο Ντορέ, με απόσταγμα Μπαμπατζίμ. Το διαλύαμε πάντα μετά την 1η πρωινή. Μέσα στη χαρά, για την οποία συνέβαλλε τα μέγιστα ο Μπαμπατζίμ. Η ζωή αλλάζει, οι ανθρώπινοι δρόμοι παίρνουν διάφορες πορείες... Με πολλούς από τους ανθρώπους όμως, μας ενώνει αυτό: ήπιαμε μαζί ένα ποτηράκι (ή και περισσότερα) τσίπουρο ή κρασί Μπαμπατζίμ. Γευτήκαμε την ιερότητα της ανθρώπινης σχέσης, στο κοινό πιοτό, το κοινό πιάτο... Ο Ανέστης Μπαμπατζιμόπουλος ήταν πάντα σημείο αναφοράς. Τον θυμάμαι πάντα, έτσι ακριβώς όπως τον δείχνουν οι φωτογραφίες. Και συνάμα τον θυμάμαι μέσα από την γεύση του αποστάγματός του... Του αγιάσματος, όπως λέγαμε τότε. Ο Ανέστης μας άφησε παραμονή των Χριστουγέννων. Δάκρυσα λιγάκι. Τον θυμήθηκα με νοσταλγία. Και θυμήθηκα όλους τους φίλους εκείνους με τους οποίους -εγώ τουλάχιστον- νιώσαμε την ομορφιά της στιγμούλας χάρη στο τσίπουρο του Μπαμπατζίμ. Έψαξα να βρω κάποιο αφιέρωμα στον Ανέστη... Έψαξα σε ιστολόγια της Θεσσαλονίκης... Φτώχεια... Ένα κείμενο της πλάκας, γραμμένο από κάποιον άσχετο του Αθηναϊκού/Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων που το αναπαρήγαγαν όλα τα ηλεκτρονικά μέσα... Η απογοήτευση ήταν στην ιστοσελίδα της εμβληματικής "Μακεδονίας"... Τίποτε... Η Θεσσαλονίκη είναι πολύ φτωχή. Στην καρδιά, στο νου, στην τσέπη, στον έρωτά της... Τώρα που της έφυγε και ο Μπαμπατζίμ, φαλίρισε πραγματικά...