Για τον Παύλο όλης της οικουμένης

Σήμερα πήγα στην εκκλησιά και κυριολεκτικά απόλαυσα την ακολουθία. Δεν το λέω εύκολα αυτό για εκκλησιαστική ακολουθία, παρά το ότι εκκλησιάζομαι συχνά και ψέλνω.

Ο λόγος σήμερα που μιλώ περί απόλαυσης είναι η αίσθηση των κειμένων, η ποιητικότητά τους και η ιστορική και διαχρονική πραγματικότητα που εκπέμπουν...

Είναι δε συγκλονιστικό το αποστολικό ανάγνωσμα. Πολύ σπάνια έχουμε τη δυνατότητα να ακούσουμε, πόσω δε μάλλον να μετέχουμε στη γιορτή ενός αγίου, με κείμενο του ίδιου του Αγίου.

Κι εδώ μιλά ο ίδιος ο Παύλος.

Ο συγκεκριμένος άνθρωπος νομίζω είναι το πρόσωπο κλειδί για τη "δουλειά" του Χριστού... Είναι φοβερός.

Για σκεφθείτε: 3 χρόνια ο Χριστός, μαζί με 12 ανθρώπους και έναν περίγυρο 70 ακολούθων... Σταυρώνεται, ανασταίνεται, αναλήπτεται και δεν βρίσκει σε αυτούς τους 12 ή τους 70 αυτό που χρειαζόταν... Και με μια βίαιη κίνηση, παρακάμπτει τους πάντες και βρίσκει έναν θερμόαιμο παλαβό, κι από εχθρό, τον κάνει φίλο. Και του λέει: "Εσύ Παύλε θα κάνεις τη δουλειά μου. Εσύ θα μιλήσεις για το Ευαγγέλιό μου - πολύ πριν οι Ευαγγελιστές ξεκινήσουν να γράφουν το γραπτό κείμενο του Ευαγγελίου".

Όπερ και εγένετο. Ένας συγκλονιστικός άνθρωπος, που δεν είναι απλά πρωτόθρονος, αλλά είναι το θεμέλιο της Εκκλησίας ολάκερης. Γυρίζει όλο τον τότε γνωστό κόσμο, επιστρέφει στην "πατρίδα" του για να δηλώσει ότι δεν υπάρχει πατρίδα εδώ... Τα σπάει άγρια με τον εβραϊσμό των άλλων αποστόλων, ειδικά με τον μονίμως συμβιβαστικό Πέτρο... Δεν μασάει τα λόγια του. Και δι' αυτού στεριώνεται η Εκκλησία. Γίνεται ο Χριστιανισμός, από ιουδαϊκή αίρεση, Οικουμενική Εκκλησία...

Μεγάλη υπόθεση ο Παύλος...

Και ένα παράπονο στους ιερείς και αρχιερείς: Υποχρεώστε τους αγράμματους ψάλτες σας, να διαβάζουν τα αναγνώσματα, ειδικά του Παύλου με ύφος αναγνώστη και όχι τελάλη Χατζηαβάτη. Δώστε όλη την προσοχή σας στα κείμενα αυτά. Είναι η πρώτη επικαιροποίηση του Ευαγγελίου του Χριστού σε τοπικές κοινωνίες. Είναι ο μπούσουλας για κάθε ιεραποστολή και κάθε κατήχηση. Σταματήστε να κουνάτε θυμιατά και να διαβάζετε μυστικοευχές την ώρα που μιλά ο Παύλος, σε κάθε λειτουργία, σε κάθε τελετή... Και τολμήστε να διαβάσετε τη νεοελληνική μετάφραση των παύλειων κειμένων...

Όπως εδώ σήμερα, στην επιστολή προς Εβραίους:

"Με ατίμωσή μου το λέω, σαν εμείς να υπήρξαμε αδύνατοι. Αλλά σε ό,τι τολμά κανείς να καυχηθεί – με αφροσύνη το λέω – τολμώ κι εγώ.

Εβραίοι είναι; Κι εγώ. Ισραηλίτες είναι; Κι εγώ. Σπέρμα του Αβραάμ είναι; Κι εγώ.

Διάκονοι Χριστού είναι; Παραφρονώντας μιλώ, παραπάνω εγώ: σε κόπους περισσότερο, σε φυλακές περισσότερο, σε χτυπήματα υπερβολικά περισσότερο, σε θανάτους πολλές φορές.

Από τους Ιουδαίους έλαβα πέντε φορές σαράντα παρά μία μαστιγώσεις,

τρεις φορές ραβδίστηκα, μια φορά λιθοβολήθηκα, τρεις φορές ναυάγησα, ένα μερόνυχτο έχω κάνει στο βυθό.

Σε οδοιπορίες πολλές φορές, σε κινδύνους ποταμών, σε κινδύνους ληστών, σε κινδύνους από το γένος μου, σε κινδύνους από τους εθνικούς, σε κινδύνους στην πόλη, σε κινδύνους στην ερημιά, σε κινδύνους στη θάλασσα, σε κινδύνους μεταξύ ψευδάδελφων,

με κόπο και με μόχθο, σε αγρυπνίες πολλές φορές, με πείνα και δίψα, με νηστείες πολλές φορές, με ψύχος και γυμνότητα.

Εκτός των άλλων, η επίβλεψή μου η καθημερινή, η μέριμνα για όλες τις εκκλησίες.

Ποιος ασθενεί και δεν ασθενώ; Ποιος σκανδαλίζεται και εγώ δεν καίομαι;

Αν πρέπει να καυχιέμαι, θα καυχηθώ για τα πράγματα που δείχνουν την αδυναμία μου.

Ο Θεός και Πατέρας του Κυρίου Ιησού, που είναι ευλογητός στους αιώνες, ξέρει ότι δεν ψεύδομαι.

Στη Δαμασκό, ο εθνάρχης του βασιλιά Αρέτα φρουρούσε την πόλη των Δαμασκηνών για να με πιάσει,

και διαμέσου μιας θυρίδας μέσα σε δίχτυ με κατέβασαν από το τείχος και ξέφυγα από τα χέρια του".