Μνήμη Γεωργίου Ταμπάκη

Μνήμη δικαίου μετ’ εγκωμίων…

Όταν θέλουμε να τιμήσουμε ένα δίκαιο, ευγενή και αρχοντικό άνθρωπο, ειδικά αυτόν που τον συναντήσαμε ως δάσκαλο στο σχολείο, κατηχητή στην Εκκλησία, και καθοδηγητή στην Κατασκήνωση

Λοιπόν έναν τέτοιον άνθρωπο  τον επαινούμε με ύμνους·

για σένα όμως κύριε Γιώργο, θα είναι αρκετή η μαρτυρία του Χριστού· 

διότι πράγματι ήσουν ο πιο σπουδαίος από τους δασκάλους μας στο σχολείο και αξίζεις τον σεβασμό μας.

Αξιωθήκαμε να σε έχουμε και αρχηγό για δέκα και βάλε έτη στην κατασκήνωσή μας, μαζί με τους άλλους δυο εκλεκτούς δασκάλους μας και φίλους σου, τον κ. Αβραάμ και τον κ. Ραδή. Δέκα ολόκληρα δεκαπενθήμερα, σε εικοσιτετράωρη βάση μαζί σου!

Αγωνίσθηκες με όλες σου τις δυνάμεις για εμάς,

Και με χαρά μας μάθαινες πολλά, χιλιάδες, μυριάδες πράγματα.

Θα αδικήσω τις θύμησές μας, αλλά δεν αποφεύγω την πρόκληση: θυμάμαι τότε, που ξεχυχτούσες μαζί μας, για να μας ανοίξεις το μυαλό με του Θεού τα πράγματα και τα σπουδάγματα που ήθελες να μας εφοδιάσεις… Είχε πάει 03.00 το πρωί… Κι εσύ μας μάθαινες του Σμέμαν και του Φλωρόφσκυ τις προκλήσεις, μαζί με του αδερφικού σου φίλου, του Γιανναρά τα καμώματα. Και πώς τα συνδύαζες όμορφα! Με τους σαλούς Αγίους και τους αγιορείτες από τη μια, με τους διανοούμενους από την άλλη, και με την ενάργειά σου σε κάθε ζωντανή πρόκληση.

Ήθελες να μας σηκώνεις καθημερινά, όλο και ψηλότερα. Να μας πηγαίνεις καθημερινά όλο και μακρύτερα… Και να μας αγκαλιάζεις διαρκώς όλο και πιο σφιχτά…

Είναι αξέχαστες οι αγκαλιές σου κύριε Γιώργο και να ξέρεις, προσπαθώ να σε μιμούμαι, τώρα που οι ρόλοι άλλαξαν, τώρα που είμαι εγώ δάσκαλος και θέλω ν’ αγκαλιάζω τα παιδιά μου, όπως εσύ εμάς… Με την ματιά και τη ζεστασιά τη δική σου, της απέραντης αγάπης.

Καλό Παράδεισο και καλή αντάμωση κύριε Γιώργο, στην Ευλογημένη Βασιλεία, για την οποία πάντα μας μιλούσες και μας προετοίμαζες.

Υ. Γ. Αδερφέ Γρηγόρη, θερμές ευχαριστίες για τη φωτογραφία... Ήσουν πάντοτε αυτός που αποθανάτιζε τα πρόσωπα και τα γεγονότα που χάραξαν τη νιότη μας... Όπως ο κ. Γιώργος.