ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΥ:" Ο ΝΕΟΣ ΜΑΣ ΑΓΙΟΣ"

"Άγιος" για τους πιστούς της μεταφυσικής ελπίδας σημαίνει ξεχωριστός, σημαίνει δρομοδείχτης για το Χριστό, σημαίνει φίλος του Χριστού. Αυτό για τους πιστούς της μεταφυσικής ελπίδας, όχι για όσους καγχάζουν με τη μεταφυσική ελπίδα. Η κοινότητα των ανθρώπων που πιστεύουν στο Χριστό (Εκκλησία), αναγνωρίζει συχνά πυκνά κάποιους ανθρώπους ως τέτοιους! Το 'χει ανάγκη η κοινότητα των ανθρώπων για να αισθάνεται μεγαλύτερη εγγύτητα στο Χριστό στον οποίο εμπιστεύεται τη ζωή της ολάκερη.

Αυτά τα γράφω ως απαραίτητες διευκρινίσεις για αυτούς που πιστεύουν. Αυτοί που δεν πιστεύουν (Νίκος Δήμου) δεν έχουν δικαίωμα να χρησιμοποιούν καταχρηστικά κουβέντες, όπως ο ειρωνικός τίτλος της ανάρτησης. Ο Παΐσιος δεν είναι ο νέος άγιος του Νίκου Δήμου ή πολλών αναγνωστών του, αλλά ο άγιος της πιστεύουσας κοινότητας στην οποία με δήλωσή του δεν ανήκει ο Νίκος Δήμου. Ουδείς ψέγει έναν μη πιστεύοντα στη μεταφυσική ελπίδα της κοινότητας των πιστών. Μόνο που η κοινότητα αυτή -μικρή ή μεγάλη αδιάφορον- αποτελεί συχνά πυκνά το στόχο του πετροβολήματος των έξω από αυτήν. Ο Παΐσιος, άνθρωπος ιδιαίτερα ασκητικός, εναργής και κυρίως υπερβολικά λαϊκός, σήμερα δυστυχώς αποτελεί σημείο αμφιλεγόμενο ανάμεσα στην διανόηση του τίποτε και στο λαϊκό παγανισμό. Άνθρωποι άμοιροι παιδείας του ιστορικού πολιτιστικού άξονα τούτου του τόπου πετροβολούν και ειρωνεύονται. Ενώ οι απέναντι αμύνονται, ειδωλοποιώντας.

Ναι, τελικά το ζητούμενο είναι η ελευθερία της Εκκλησίας από τα δεσμά του κράτους. Ναι, πρέπει αύριο κιόλας το ιερατείο -για να αρχίσει να βελτιώνεται και για να αρχίσει να θεολογεί σοβαρά- να πάψει να αποτελεί υπαλληλικό προσωπικό ενός πολιτειακού θεσμού που μόνιμα εκμεταλλεύεται ιδεολογικά τη μεταφυσική ελπίδα, που δεν πιστεύει τίποτε, δεν ελπίζει τίποτε, μηδενίζει ελεύθερα τις ζωές των ανθρώπων, τη ζωή του κοινωνικού συνόλου. Ο Παΐσιος έζησε σε έναν μόνιμο διάλογο με πόνο και αγάπη για το σύγχρονο άνθρωπο. Δεν είναι όλα όσα είπε ούτε τα καλύτερα, ούτε τα σωστότερα, ούτε τα εκκλησιαστικότερα, ούτε τα θεολογικότερα. Είναι όμως όλα ειπωμένα με ειλικρίνεια και αγάπη. Χωρίς ίχνος ψέμματος.

Εκλογές οσονούπω... Μέχρι πρότινος, η υπερπλειονότητα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και των παλιών συνιστωσών του, θεωρούσαν περίπου ως προϋπόθεση πολιτικής ένταξης στο χώρο τους, την μεταφυσική αποκήρυξη. Εδώ και λίγο καιρό, άρχισαν να σωπαίνουν τις θέσεις τους και να πετούν περιστέρια στα Θεοφάνεια. Πολλοί εκ των δεξιών πολιτικών ουδέποτε έπαψαν να υποκρίνονται την ... δεξιά του Κυρίου... Ομοίως οι παλαιονεοΠΑΣΟΚοι. Ενώ οι λοιποί (ποταμίσιοι, φιλελεύθεροι και 3 αυγά Τουρκίας), αναζητούν τους διανοούμενους του τίποτε για να προσεταιριστούν ανάλογες αντιθρηκευτικές ιδέες, ουσιαστικά υβρίζοντας ή προσβάλλοντας καθέναν που πιστεύει, που ανήκει στην πιστεύουσα κοινότητα... Στον θεολογικό χώρο, εσχάτως (αν και με προϊστορία 3 δεκαετιών) επανεμφανίστηκε η συμπλεγματική τάση που ακούει στο όνομα "Εκκλησία και Αριστερά"... Η τάση αυτή θέλει να δεξιώνεται ως τάχα μου και σπουδαία την κάθε ηλιθιότητα που είναι ικανός να εκστομίσει ο εκάστοτε κύριος Βίτσας, Κουράκης, η εκάστοτε κυρία Δούρου... Η θεολογική αυτή τάση, αυτοϊκανοποιείται ασυνείδητα, όπως ακριβώς η μεγάλη μερίδα των φιλοεξουσιαζόντων κληρικών του 20ού αιώνα που ταυτίστηκε με τη δεξιά συνεργασία... Πάντως ουδείς θεολόγος εν έτει 2015, τολμά να σκεφτεί τη διοργάνωση ενός συνεδρίου με τίτλο "Εκκλησία και Δεξιά" -μιας και η δεξιά θεωρεί φυσικό της χώρο της Εκκλησία- φοβούμενη ότι θα είναι παρωχημένη...

Ο νέος Αθωνίτης Άγιος της Εκκλησίας, αποτελεί σύμβολο λαϊκότητας και αγάπης... Δια των πρεσβειών του, ας πορευθούμε πλέον, εν ειρήνη, πίστει, ομονοία και αγάπη.

Γιάννης Τοπαλίδης
στον τοίχο του facebook της 16/1/2015