Severna Makedonija... Μια νέα ανάγνωση της ιστορίας μας και του αυτοκρατορικού πολιτιστικού παρελθόντος της Βαλκανικής

Κατ' αρχήν, θέλω να παραθέσω το τελευταίο άρθρο στην Καθημερινή (13/1/2019) του πρώην Προέδρου της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών Νικολάου Μέρτζου, και συνάμα να προτείνω την ανάγνωση του μοναδικού μυθιστορήματος του Ισίδωρου Ζουργού Στη σκιά της πεταλούδας εκδ. Πατάκη...

α) Το άρθρο:

Η Βουλή των Σκοπίων επικύρωσε τη συμφωνία των Πρεσπών και ενσωμάτωσε τις καίριες διατάξεις της στο σύνταγμα της χώρας. Η αναθεώρηση του συντάγματος της ΠΓΔΜ βελτίωσε προς όφελος της Ελλάδος κρίσιμα σημεία που η συμφωνία είχε αφήσει ασαφή όπως ιδίως η ιθαγένεια, η εθνική ταυτότητα του γειτονικού λαού, το προοίμιο και το άρθρο 36 του συντάγματος. Επιπλέον, πρώτη φορά το σύνταγμα δέχεται έμμεσα ότι ο λεγόμενος «μακεδονικός» λαός είναι πολυεθνικός: Σλάβοι «Μακεδόνες», Αλβανοί, Βλάχοι, Βούλγαροι, Σέρβοι, Ρομά, Βόσνιοι και Τούρκοι.

Οι σφοδρές αντιδράσεις στην Ελλάδα εστιάζονται στα εξής κεντρικά σημεία: όνομα του γειτονικού κράτους, γλώσσα, ιθαγένεια, αλυτρωτισμός και διεκδίκηση «μακεδονικής μειονότητας» στην ελληνική –«Αιγαιατική»– Μακεδονία.

Ονομα: Μέχρι τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας η Ελλάδα, σε πλείστα διπλωματικά έγγραφά της προς το Βελιγράδι, ονόμαζε Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας το τότε ομόσπονδο κράτος των Σκοπίων. Οταν αυτό ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο, η Αθήνα πρότεινε και ο ΟΗΕ το ενέγραψε στα μέλη του με τη γνωστή προσωρινή ονομασία (ΠΓΔΜ). Ο προσδιορισμός αυτός, όμως, αναφέρεται στη λέξη Δημοκρατία και αφήνει ατόφιο το όνομα Μακεδονία. Το 2007 όλα τα ελληνικά κόμματα, πλην του τότε ΛΑΟΣ, είχαν αποδεχθεί έναν γεωγραφικό προσδιορισμό στο όνομα «Μακεδονία». Με αυτήν την κοινή θέση, παρά τις ισχυρές πιέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και άλλων συμμάχων, τον Απρίλιο 2008 η Ελλάδα επέτυχε την ομόφωνη απόφαση στη Διάσκεψη Κορυφής του ΝΑΤΟ που υπήρξε θρίαμβος.

Γλώσσα: Μακεδονική γλώσσα έχει αναγνωρίσει επίσημα η Ελλάδα από το έτος 1977 στο πλαίσιο του ΟΗΕ, που έκτοτε την έχει κατατάξει επίσημα στον κατάλογο των επισήμων γλωσσών των Ηνωμένων Εθνών. Η συμφωνία βελτιώνει το σημείο αυτό, διότι ρητά αναφέρει ότι η μακεδονική είναι σλαβική και ανήκει στον κλάδο των νοτίων σλαβικών γλωσσών. Το σύνταγμα προσθέτει τώρα και την αλβανική γλώσσα.

Ιθαγένεια: Ο όρος «μακεδονική», όπως διατυπώνεται αγγλικά στη συμφωνία, μπορεί να θεωρηθεί ότι σημαίνει εθνικότητα. Αλλά το άρθρο 2 παρ. 2 του συντάγματος διασαφηνίζει ότι η ιθαγένεια δεν σημαίνει εθνικότητα. Αναμενόταν να ψηφιστεί μία από τις εξής προτάσεις των Αλβανών: α) αφαίρεση της λέξης «μακεδονική», β) «ιθαγένεια πολίτης της Βόρειας Μακεδονίας» και γ) «οι πολίτες έχουν την ιθαγένεια της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας».

Αλυτρωτισμός: Το προοίμιο και το άρθρο 36 του συντάγματος περιείχαν έως προχθές το κρατικό ιδεολόγημα του αλυτρωτικού «Μακεδονισμού», σύμφωνα με το οποίο η ενιαία Μακεδονία το 1913 διαμελίστηκε και υποτάχθηκε στους κατακτητές Ελληνες, Βουλγάρους και Σέρβους. Οι «Μακεδόνες», σύμφωνα με αυτό το αφήγημα, εξεδίωξαν τους Σέρβους κατακτητές το 1944 και στο πλαίσιο της Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας ανεκήρυξαν την ομόσπονδη ανεξάρτητη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας, την οποία το 1993 κήρυξαν ανεξάρτητο κράτος – τη Δημοκρατία της Μακεδονίας. Επιπλέον –συνεχίζει το ιδεολόγημα– οι υπόδουλοι στην Ελλάδα Σλαβομακεδόνες ξεσηκώθηκαν, πήραν μέρος τον «εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Μακεδόνων» και συνταξιοδοτούνται στα Σκόπια όπου κατέφυγαν. Η Δημοκρατία της Μακεδονίας προστατεύει και ενισχύει τους «Μακεδόνες» στα γειτονικά κράτη και στο εξωτερικό. Τα ανωτέρω ανέφερε η απόφαση της λαϊκής συνέλευσης του ASNOM το 1943, την οποία αντέγραφε αυτούσια έως προχθές το άρθρο 36 του Συντάγματος. Τώρα αφαιρέθηκε η φράση «απόφαση του ASNOM» και αντικαταστάθηκε με τη λέξη «ανακοίνωση της απόφασης».

Εν συντομία παρατίθενται οι ακόλουθες τροπολογίες του συντάγματος:

1. «Η πολιτεία σέβεται την κυριαρχία, την εδαφική ακεραιότητα και την πολιτική ανεξαρτησία των γειτονικών κρατών. Προστατεύει τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των υπηκόων της που ζουν ή διαμένουν στο εξωτερικό και προωθεί τους δεσμούς τους με την πατρίδα. Μεριμνά για τους ανήκοντες στον μακεδονικό λαό που ζουν στη διασπορά του εξωτερικού».

2. «Η πολιτεία δεν αναμειγνύεται στα κυριαρχικά δικαιώματα άλλων κρατών και στις εσωτερικές τους υποθέσεις. Η Δημοκρατία της Μακεδονίας δεν έχει εδαφικές βλέψεις προς τις γειτονικές χώρες».

3. Καταργείται το άρθρο 49 του συντάγματος σύμφωνα με το οποίο: «Η πολιτεία μεριμνά για την κατάσταση και τα δικαιώματα των μελών του μακεδονικού λαού στις γειτονικές χώρες και για τους αποδήμους από τη Μακεδονία, βοηθά στην πολιτιστική τους ανάπτυξη και την προωθεί».

Οι προαναφερόμενες αυτές καίριες τροπολογίες έχουν αποθησαυριστεί από τις επίσημες ανακοινώσεις και δηλώσεις στη Βουλή των Σκοπίων όπου η ψήφισή τους εθεωρείτο βεβαία. Πλέον απομένει να το διαβάσουμε σύντομα και να το συγκρίνουμε με τη συμφωνία των Πρεσπών ώστε να εκφέρουμε τελική γνώμη.

Ασφαλώς η συμφωνία είναι ένας επώδυνος συμβιβασμός. Εθιξε βαθιά το αίσθημα των Ελλήνων, αλλά δεν αφήνει ανοικτές πληγές στο σώμα της Ελλάδος. Αντίθετα κλείνει πολλές, εξοικονομεί πολύτιμο διπλωματικό κεφάλαιο για άλλα πολύ σοβαρότερα μέτωπα, διασφαλίζει τη ρευστή βαλκανική ενδοχώρα μας, ανοίγει ευρύ πεδίο σε ήδη προγραμματισμένα διεθνή δίκτυα ενέργειας και μεταφορών σε ενιαίο πλέον ευρωατλαντικό χώρο και αναβαθμίζει κατακόρυφα τη γεωπολιτική αξία της Ελλάδος. Κλειδί η Θεσσαλονίκη.

β) Το βιβλίο: 

Ένα ιστορικό μυθιστόρημα του ευρύτερου βορειοελλαδίτικου χώρου μέσα από το χρονικό δύο οικογενειών που απλώνεται σε τρεις ολόκληρες γενιές. Από την Ανατολική Ρωμυλία και την Αδριανούπολη στα τέλη του 19ου αιώνα και από τα καμένα χωριά των φυλετικών ανταγωνισμών στη Μακεδονία της ίδιας εποχής (ιστορίες από το Βελβεντό της Κοζάνης), έως τη σημερινή Θεσσαλονίκη. Οι πόλεμοι, η προσφυγιά, ο ιδρώτας και τα πάθη τόσων χρόνων έρχονται και στραγγίζουν στη συνάντηση ενός άντρα και μιας γυναίκας κάτω από περίεργες συνθήκες σ' έναν τριήμερο καύσωνα του Αυγούστου.
Είναι ακόμη ένα μυθιστόρημα-έπος του αγώνα της καθημερινής ζωής, καθώς και μια ελεγεία των «αποτυχημένων», του έρωτα και του χρόνου που περνά. Πιο πολύ όμως είναι το εκτενές μυθιστόρημα της Θεσσαλονίκης. Τα κτίρια, οι δρόμοι, τα στέκια, οι γωνιές της, οι εξοχές της, τα περίχωρα, όλο της το δέρμα με το αποτύπωμα ενός ολόκληρου αιώνα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Ήθελα να γράψω ένα βιβλίο για τους "αποτυχημένους". Επέλεξα να το κάνω με τη μορφή ενός ιδιότυπου ιστορικού μυθιστορήματος, όπου μέσα από το κατακλυσμιαίο πέρασμα της Ιστορίας σε ολόκληρο τον εικοστό αιώνα θα προσπαθούσα να αναστήσω στα μάτια του αναγνώστη το πανάρχαιο δράμα, τη συνάντηση του ανθρώπου με την προσωπική του αποτυχία και πτώση». (Από το σημείωμα του συγγραφέα)
«Ένα μυθιστόρημα που ξεπερνάει την τοπική, περιφερειακή λογοτεχνία και αψηφά τα λογοτεχνικά είδη όπως τα αντιλαμβάνονται οι κριτικοί. Το "Στη σκιά της πεταλούδας" δεν είναι ένα μεγάλο "βορειοελλαδίτικο, ιστορικό μυθιστόρημα", αλλά ένα μεγάλο ελληνικό μυθιστόρημα· μια ιστορία οικουμενικών διαστάσεων, καθώς και η τοιχογραφία μιας ολόκληρης εποχής· επίσης, ένα κερδισμένο στοίχημα αφήγησης και ύφους». (Σώτη Τριανταφύλλου)
«Συναρπαστική πλοκή, εκπληκτική ζωντάνια αφηγηματικού λόγου, ένσαρκος στη ζωή προβληματισμός για το "πανάρχαιο δράμα, τη συνάντηση του ανθρώπου με την προσωπική του αποτυχία και πτώση". Δεν έχω χαρακτηρισμούς προσφυέστερους να αποδώσω σε αυτό το εξαίρετης μαστοριάς λογοτεχνικό έργο. Γνώμη μου είναι πως, αν με τον Τσίρκα το ελληνικό μυθιστόρημα έκανε άλμα πέρα από τον Βενέζη, τον Μυριβήλη, τον Καραγάτση, τώρα με τον Ζουργό είναι κιόλας διακριτή η απόσταση πέρα και από τον Τσίρκα. Περιμένω να δω αν θα δικαιωθεί η κρίση μου στις "από στόμα σε στόμα" αξιολογήσεις των αναγνωστών». (Χρήστος Γιανναράς, εφημ. Η Καθημερινή, 25/09/2005)

γ) και μια δική μου παλαιότερη ανάρτηση

Μετά τη γνωριμία μου με τον Ζόραν Βρανισκόφσκι, σημερινό κανονικό αρχιεπίσκοπο Αχρίδος Ιωάννη, στα Σκόπια, ο οποίος προήλθε από τις τάξεις της σχισματικής "Μακεντόνικης" Εκκλησίας, οι βεβαιότητες που είχα για την ιστορία της Μακεδονίας, χωρίς να κλονιστούν, πήραν μια μορφή πιο αγαπητική, πιο εκκλησιαστική, πιο πολιτιστική. Ναι, η Μακεδονία είναι ελληνική, αλλά πόσο ελληνικές ήταν οι αποφάσεις καταπίεσης των ελληνόφωνων, βουλγαρόφωνων και τουρκόφωνων πληθυσμών της Ελλάδας ανάλογα με το πολιτικό τους φρόνημα ή την καταγωγή τους;;;

Βούλγαρους και τουρκόσπορους μας φώναζαν πάντα οι νοτιοελλαδίτες... Βούλγαρους διότι γειτνιάζαμε με τη Βουλγαρία και διότι σε πολλά χωριά μας μιλούσαν το βουλγάρικο γλωσσικό ιδίωμα. Τουρκόσπορους, διότι το 50% των βορειοελλαδιτών κατάγεται από την Μικρά Ασία.

Ακόμη κι όταν υποστηρίζαμε την αγαπημένη μας ποδοσφαιρική ομάδα, τον ΠΑΟΚ των προσφύγων, Βούλγαρους μας έβριζαν...

Με μισόλογα από τους προγόνους μου στη Δράμα, καταλάβαινα ότι εκείνη την μαύρη περίοδο του εμφυλίου, με τους κομμουνιστές αντάρτες να έχουν ως μόνιμο ορμητήριό τους την κομμουνιστική Βουλγαρία, τα πράγματα συγχέονταν. Με τη στάση πολλών εθνικοφρόνων ενάντια στους Βουλγάρους ("Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα, που έδιωξες τους Βούλγαρους..." μαθαίναμε στη Δράμα), αλλά και με τις φιλίες πολλών αριστερών με ελληνόφωνους της Βουλγαρίας τα πράγματα συγχέονταν.

Σε Ναούς της περιοχής του Νευροκοπίου, όπου υπήρχαν εικόνες με επιγραφές στην κυριλλική γραφή (Γρανίτης-παλαιός ναός), τα πράγματα μέσα μου μπερδεύονταν ακόμη περισσότερο. Είναι η περίοδος όπου μόνιμα αναρωτιόμουν για τη διάσταση ανάμεσα στην επίσημη ιστορία και την ιστορία των τοπικών κοινωνιών.

Η ιστορική καταγραφή των βιβλίων του εθνικόφρονα πατριώτη, Βλάχου στην καταγωγή, από το Νυμφαίο Φλώρινας Νικολάου Μέρτζου ("Σβαρνούτ, το προδομένο αντάρτικο" και "Τα 10 θανάσιμα αμαρτήματα του ΚΚΕ") και οι μομφές προς το ΚΚΕ, του υπέροχου κομμουνιστή συγγραφέα Χρόνη Μίσσιου στα δικά του βιβλία ("Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς" και "Χαμογέλα ρε... Τι σου ζητάνε"), ήταν ρωγμές σε βεβαιότητες της γενικής σχολικής μας ιστορίας, που μετά τον Μακεδονικό Αγώνα και τη Μικρασιατική Καταστροφή, σταματούσαν στην 28η Οκτωβρίου 1940.

Οι ταινίες του Αγγελόπουλου και άλλων αριστερών μου προκαλούσαν τέτοια και τόση σύγχυση και απέχθεια, καλλιτεχνική, ιδεολογική, ιστορική, που ουδεμία σημασία έπαιξαν στο διάβα της σπουδής μου επί του θέματος. Κι όμως, οι "σλαβομακεντόνσκυ" υπήρχαν... Μιλούσαν ελληνικά, ζούσαν πάνω από τα σύνορά μας, και μάλιστα δεν ζούσαν μόνο στη Βουλγαρία, αλλά και στα τρισκατάρατο κρατίδιο των Σκοπίων...

Όταν έγινα ψάλτης στο χωριό Άγιος Αθανάσιος Θεσσαλονίκης το 1997 πρωτόμαθα για τον δίγλωσσο καθηρημένο αρχιμανδρίτη Νικόδημο Τσαρκνιά. Όλοι οι χωριανοί μιλούσαν για έναν ασκητικό ιερέα, πολύ θερμό χριστιανό και πολύ αποφασισμένο. Καταγόταν από το χωριό Ποζάρεβατς της Αλμωπίας. Σήμερα το χωριό αυτό λέγεται Λουτράκι ή αλλιώς Λουτρά Πόζαρ. Έγινε παπάς στη μητρόπολη Φλώρινας κι ήταν μονίμως σε δυσμένεια από τον Καντιώτη επειδή ήταν δίγλωσσος... Τελικά το μετεμφυλιακό κράτος με τον νοτιοελλαδίτη παπά, δάσκαλο, αστυνόμο και δημόσιο υπάλληλο, κατάφερε και δημιούργησε ανθελληνική εθνική συνείδηση σε πολλούς ανθρώπους... Ερχόταν ο Πατρινός δημόσιος υπάλληλος στην Φλώρινα, τη Δράμα, το Κιλκίς... Λάμβανε ένα τρελό επίδομα ίσο με το 50% του μισθού του, επειδή ήταν σε "αμφισβητούμενη" περιοχή, την οποία καλούνταν να εξελληνίσει και ουσιαστικά καταδίωκε καθετί διαφορετικό. Ο π. Νικόδημος Τσαρκνιάς εξεδιώχθη από τη μητρόπολη Φλώρινας. Τον αποδέχθηκε ο μητροπολίτης Κιλκισίου και τον τοποθέτησε στην θρακιώτικη προσφυγική ενορία του χωριού Άγιος Αθανάσιος. Ο π. Νικόδημος έδωσε τα ρέστα του στην χριστιανική του συνέπεια... Επειδή όμως ήταν πείσμων και δεν τελούσε το μνημόσυνο για τους πεσόντες του Μακεδονικού Αγώνα, ανέλαβε η Ε.Υ.Π. και τον ξεπάστρεψε με ένα μονταρισμένο φωτορεπορτάζ, ότι είχε ερωτικές σχέσεις με άλλους άνδρες... Κραυγαλέο ψεύδος, που τον οδήγησε σε μια σικέ καθαίρεση και οριστική προσχώρησή του στην "Μακεντόνικη" Εκκλησία... Πόσο χριστιανική ήταν άραγε αυτή καθαίρεση; Τι απολογία θα δώσουν στον Κύριό τους αυτοί οι άνθρωποι της Εκκλησίας που ενεπλάκησαν σε τέτοια πλεκτάνη;

Όταν ο Μέρτζος έγινε Πρόεδρος της περίφημης Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, πρωτόμαθα για την ιστορία του Νικολάου Γκρούγιου. Του ήρωα του ελληνοαλβανικού μετώπου που καταγόταν από το χωριό Αχλάδα Φλώρινας, όπου εκτελέστηκε από τους Γερμανούς και όπου σε επιτύμβια στήλη αναφέρεται το όνομά του. Ο γιος του μακαρίτη του Γκρούγιου, πέρασε είτε ως κομμουνιστής, είτε με το κομμουνιστικό παιδομάζωμα του "Δημοκρατικού" Στρατού στη Γιουγκοσλαβία. Έκανε οικογένεια με μια ντόπια κοπέλα. Το 1970 γεννήθηκε ο γιος του... Ο Νίκολα Γκρούεφσκι, ο προηγούμενος αρχηγός του VMRO και φανατικός μακεδονιστής πρωθυπουργός...

Τώρα διαβάζω για την ιστορία της οικογένειας Παπαδημητρίου από τους Τσάκους Αλμωπίας, που πέρασαν στα Σκόπια κι έγιναν Ντιμιτρώφ, από τον μακαρίτη π. Δημήτριο Μάρκου, τον Έλληνα ιερέα πρόγονό τους, που ήταν εφημέριος στο χωριό τους, τους Τσάκους Αλμωπίας...

Τι μπορεί άραγε να σταματήσει αυτό το μίσος ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν ίδια καταγωγή, ίδια φυλή, ίδια θρησκεία -την θρησκεία της αγάπης και που δυνάμει, μιλούν την ίδια γλώσσα;

Έχω άποψη για το ποιος ευθύνεται για τούτη την κατάσταση. Τα καθεστώτα και οι ιδεολογίες που γέννησαν τη Γιουγκοσλαβία του Τίτο και τη Βουλγαρία του Δημητρώφ και του Ζίβκωφ κυρίως... Όμως, ως πότε θα στεκόμαστε ανόητα απέναντι, χωρίς να κάνουμε κάτι παραπάνω;

Την προχωρημένη ιδέα την έδωσε ο αδερφός και δάσκαλός μου Θανάσης Παπαθανασίου... Ας ξεκινήσουμε με ένα μνημόσυνο, υπέρ αναπαύσεως και συγχωρήσεως των ψυχών όλων των αδελφών ορθοδόξων χριστιανών, Βουλγάρων, Σλαβομακεδόνων και Σέρβων... Και έπεται συνέχεια...

Η διαρκής νικηφόρα χριστιανική επίθεση αγάπης του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου, θα μπορούσε να είναι δρομοδείκτης, σε μια σκακιέρα εθνικιστικού μίσους και πληθώρα εθνικών δικαίων.... Και βεβαίως, τότε και μόνο τότε, η Μακεδονία θα είναι μία και θα είναι Ελληνική. Στο πλαίσιο ενός οικουμενικού Ελληνισμού κι όχι ενός καχεκτικού ελλαδισμού της πορδής και της μιζέριας...

Κατά τα λοιπά, σχετικά με την πολιτική ασυνέπεια των σημερινών κρατούντων, στέκομαι ως συμπαραστάτης δίπλα στους τρελαμένους οπαδούς της ΠΑΟΚάρας μου, που τα βάζουν με τους αιώνιους δημαγωγούς... Μηταφίδηδες, Ζουράριδες και σία...

"Ο  υπουργός Εξωτερικών της Π.Γ.Δ.Μ., που με τη συμπαθητική και νεανική του παρουσία δεσπόζει σε κάθε είδηση για τις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα για το όνομα, κατάγεται από ένα μικρό χωριό που βρίσκεται έξω από την Αριδαία!

Ο πατέρας του, που διετέλεσε υπουργός της γειτονικής χώρας, έφυγε από τους Τσάκους, σε ηλικία 10 ετών, μέσα σε εκείνα τα ταραγμένα χρόνια του ελληνικού εμφυλίου πολέμου. Τότε λεγόταν Δημήτριος Παπαδημητρίου, ήταν γιος αντάρτη και εγγονός του παπά του χωριού! Πολιτογραφήθηκε ως Ντίμιταρ Ντιμιτρώβ στα Σκόπια, όπου σπούδασε και διέπρεψε αργότερα ως δημοσιογράφος, συγγραφέας, φιλόσοφος, διπλωμάτης και πολιτικός. Δήλωνε Βούλγαρος, όχι Έλληνας και πολύ αργότερα «Μακεδόνας»...

Τα στοιχεία αυτά σίγουρα σήμερα ενυπάρχουν στη συγκρότηση του γιου του, που είναι υπεύθυνος για τις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα και ακολουθεί πολύ συχνά σκληρή στάση και αιχμηρή ρητορική! Ίσως τον βαραίνουν στη δουλειά του... Ίσως τα βιώματα και οι μνήμες που έχει για τον πατέρα του και τον αντάρτη παππού του (που φέρει το όνομά του) τον επηρεάζουν!

Ερευνώντας αυτήν την οικογενειακή πορεία των Παπαδημητρίου ή Ντιμιτρώβ σκοντάφτει κανείς πάνω σε τρομερά ιστορικά στοιχεία, σε γεγονότα που μαύρισαν την πορεία αυτού του τόπου, στοίχειωσαν τις μνήμες του, οδήγησαν στον θάνατο ή την προσφυγιά χιλιάδες ανθρώπους! Πόλεμοι, αναγκαστικές εκτοπίσεις πληθυσμών, διχασμός, εθνοτικές διαφορές, ξεκαθάρισμα προσωπικών και πολιτικών διαφορών με το λεπίδι... Είναι η εποχή που ο πόλεμος ζώνει την περιοχή. Η διπλή κατοχή ξεκληρίζει οικογένειες. Η πείνα θερίζει. Ο κατακτητής είναι αμείλικτος. Η προσφυγιά συχνά αποτελεί την προτιμότερη διαφυγή. Ο εμφύλιος ολοκληρώνει την καταστροφή.

Περιέχει από βίαιη στρατολόγηση μέχρι παιδομάζωμα, ομαδικές και ατομικές εκτελέσεις, αντεκδικήσεις, κλεψιές και προσφυγιά! Πολλή προσφυγιά... Και τελικά οι φριχτές αυτές εμπειρίες εγγράφονται στη συλλογική συνείδηση ως κάποιες από τις πιο μαύρες σελίδες και πικρές εμπειρίες που μπορεί να ζήσει ποτέ ένα λαός!

Ίσως, λέμε ίσως, η οικογενειακή ιστορία των Παπαδημητρίου ή Ντιμιτρώβ να αποτελεί την καλύτερη περιγραφή του Μακεδονικού Ζητήματος, που ταλανίζει την περιοχή μας τον τελευταίο αιώνα. Ίσως η οικογενειακή αυτή πορεία να είναι μία πορεία παράλληλη με το Μακεδονικό, αφού πολλά από τα στοιχεία είναι κοινά!

Η ιστορία και οι τρομερές περιπέτειες της οικογένειάς του ενδεχομένως να επηρεάζουν τον Νίκολα Ντιμιτρώβ και τη στάση του. Αυτή την ιστορία ερευνά σήμερα η ThessΝews, στο ανά χείρας αφιέρωμα, για τη σύνταξη του οποίου βρέθηκε τόσο στην Αλμωπία όσο και τα Σκόπια...

Συνεργάτες του Νίκολα Ντιμιτρώβ, στους οποίος απευθυνθήκαμε σε πρόσφατο ταξίδι μας στα Σκόπια, αρνήθηκαν ευγενικά να δώσουν την οποιαδήποτε πληροφορία για το ιστορικό παρελθόν του υπουργού. «Στην ευαίσθητη φάση των διαπραγματεύσεων στην οποία βρισκόμαστε δεν βοηθούν τέτοιες αναφορές», μας απάντησε χαρακτηριστικά μία στενή συνεργάτις του.... (η συνέχεια στον υπερσύνδεσμο που ακολουθεί)

http://www.thessnews.gr/article/85196/o-nikola-ntimitrob-einai-o-nikolaos-papadimitriou-apo-tous-tsakous-almopias