ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΛΑΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ - ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΝΑΘΑΝΑΗΛ, ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΩΟΥ & ΝΙΣΥΡΟΥ

            

                Οι καμπάνες στην Κω χτύπησαν πένθιμα χτες. Θελήσαμε να δώσουμε τη δυνατότητα σε όλους να αισθανθούν την ανάγκη της προσευχής γι’ αυτό που χάνεται, όχι αναφορικά με το υλικό στοιχείο, αλλά αναφορικά με τις σχέσεις των ανθρώπων και τη διάθεσή τους.

            Εμένα προσωπικά με πληγώνει αυτή η επέμβαση του ανθρώπου, στη σχέση του με τον Θεό. Δηλαδή, αυτό που έγινε τώρα είναι ότι προσπαθήσαμε –προσπάθησε κάποιος- να βάλει το Θεό ρυθμιστή στην εχθρότητά μας. Αυτό είναι πολύ άσχημο.

            Τα πράγματα νομίζω ότι έχουν πάρει ένα λάθος δρόμο. Πρέπει να προσευχηθούμε. Κι αυτό το νόημα έχει η καμπάνα. Να μας δώσει τη δυνατότητα να σκεφτούμε ότι εκείνη την ώρα χρειάζεται μια έντονη προσευχή για τη σχέση των λαών. Διότι αυτό που γίνεται τώρα είναι το εξής: υπάρχουν λαοί χριστιανικοί, υπάρχουν λαοί μουσουλμανικοί και βάζουμε σε μια κόντρα τους δυο αυτούς λαούς. Δεν πρέπει. Δεν έπρεπε. Ο Θεός δεν το θέλει αυτό. Ο Θεός θέλει να έχουμε αγάπη μεταξύ μας. Κι αυτό είναι που μας προβληματίζει διότι είναι αφορμή κι αιτία να δημιουργηθούν μίση. Το θέμα δεν είναι το πού θα κάνει την προσευχή του ο μουσουλμανικός κόσμος, διότι η Τουρκία είναι γεμάτη τζαμιά... Και πολλές φορές έχω πάει σε ώρες προσευχής και σε ώρες γιορτής σε μεγάλα τζαμιά τα οποία είναι μισοάδεια. Όπως εξάλλου γίνεται και με τις εκκλησιές των χριστιανών, όπως γίνεται συχνότατα παντού στον κόσμο, τώρα που αυτή η κατάσταση με την οικονομοκρατία προσπαθεί να απωθήσει το θείον από την ψυχή του ανθρώπου.

            Δεν ήταν καιρός τώρα να χρειαζόμαστε άλλο ένα τζαμί. Ήταν καιρός ανάγκης και καιρός χρείας της αγάπης, περισσότερης αγάπης μεταξύ των ανθρώπων, και περισσότερης ουσιαστικής πίστης στη σχέση μας με τον Θεό. Και αυτό είναι που με προβληματίζει. Αυτό είναι που με πονάει και αυτό είναι που πρέπει να πονέσει όλο τον κόσμο και γι’ αυτό πρέπει να προσευχηθεί όλος ο κόσμος. Με την έννοια του ότι χρειαζόμαστε ειρήνη και πίστη. Και δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη χωρίς πίστη. Και δεν μπορεί να υπάρξει κανένα αγαθό χωρίς τη σχέση μας με το Θεό.

            Αυτή η κίνηση εχθρεύεται το Θεό. Δηλαδή, ο στόχος αυτής της κίνησης δεν είναι ο άνθρωπος, ούτε η Αγία Σοφία. Ο στόχος είναι ο Θεός... Και καταλαβαίνετε πόσο παράλογο είναι να στοχεύει κάποιος το Θεό. Αυτό πρέπει να το κατανοήσουμε, να αντισταθούμε, να παλέψουμε, να προσπαθήσουμε να μην δημιουργηθεί καμμία εχθρότητα. Ο χριστιανικός κόσμος δεν (πρέπει να) έχει εχθρότητες. Είναι καθαρός, λέει την αλήθεια. Είναι καθαρή η πίστη μας. Δεν εχθρευόμαστε κανέναν. Αυτό πρέπει να περάσει σαν μήνυμα. Τούτο ήταν το αντικείμενο της προσευχής μας συμβολικά στις 12 η ώρα χτες που χτύπησαν οι καμπάνες, αλλά και σε κάθε προσευχή μας, για να μην λείψει η ειρήνη από τον κόσμο. Η ειρήνη του Θεού. Την οποία συχνότατα, με τις ιδιοτέλειές μας την διώχνουμε, διώχνοντας το Πνεύμα του Θεού, το Άγιο Πνεύμα, από εμάς. Το κάνουμε να φύγει μακριά. Όμως εκείνο δεν φεύγει. Μένει πάντα γύρω. Διότι ο Θεός έπλασε τον κόσμο αγαπώντας τον και δεν θα σταματήσει να τον αγαπάει μέχρι την συντέλειά του.

            Επομένως δεν είναι δικό μας θέμα. Αλλά μας πληγώνει η συμπεριφορά και προσευχόμαστε να αλλάξει αυτή η συμπεριφορά, διότι μέσα σε όλα τα προβλήματα του κόσμου, δεν είχαμε ανάγκη και αυτό. Ούτε και ο τουρκικός λαός το είχε ανάγκη. Ούτε οι χριστιανοί όλου του κόσμου το είχαν ανάγκη. Υπάρχει ανάγκη μιας γαλήνης. Κι αυτές οι κινήσεις μόνο γαλήνη δεν φέρνουν. Ας προσευχηθούμε λοιπόν, πρώτα να έρθει η γαλήνη στις καρδιές αυτών που διοικούν και μετά σε όλους εμάς.

            Να θυμόμαστε μόνον ότι το καλό θα νικήσει στο τέλος. Αυτή είναι η ελπίδα μας.