ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΡΔΗ - ΥΠΕΡ ΤΗΝ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΩΣΕΩΣ

Αμαρτία είναι να επιλέγεις το μέρος αντι του όλου και να κομματιάζεις την πραγματικότητα σε παρελθόν σε μέλλον και παρόν . Να μοιράζεις και να διαιρείς, να αφηνεις απέξω, να απορρίπτεις, να τεμαχίζεις , να διακόπτεις την ενότητα της ζωής. Η ζωή είναι ένα σώμα. Όλα αλληλοπεριχωρούνται κι όλα συνδεονται είτε το βλεπουμε είτε όχι. Είτε το θέλουμε είτε όχι. Όλα είναι ένα Όλον οργανικό  που ρέει, που γίνεται, που πάει...κι όμως πάντα είναι εδώ. Μέσα στη αγάπη του δημιουργού να υπάρχει με τη χάρη Του και  με την ενέργεια Του.. Αμαρτία είναι να διακόπτουμε τη ροή, το ρυθμό. Να σταματάμε την ενότητα της ζωής. Να επαιρόμεθα ότι εμείς ελέγχουμε τα πράγματα, ενω απλώς διακονούμε ...Αμαρτία είναι ο εγωισμός που τεμαχίζει τον κόσμο, μικραίνει την πραγματικοτητα στα όρια των αισθήσεων του καθενός, που επιλέγει μόνον το αρεστό και την ηδονή που δίνει αυτό . Αμαρτία είναι η μικροψυχία όλων μας να αγκαλιάσουμε το έτερο, το όλως διαφορετικό, τον ίδιο τον εχθρό...

Αρετή είναι η πορεία όχι προς μια αφηρημένη έννοια αγιότητας. Δεν είναι καμμία ανδραγαθία η αρετή, ούτε κατόρθωμα ατομικό σαν εκεινα των ηρώων των ταινιών.. Αρετή είναι να πλαταίνει η καρδιά  για να χωρέσει το άλλο, αυτό που δεν μας μοιάζει, αυτό που μας πονεί, αυτό που μας πληγώνει με τη διαφορετικότητά του. Ομως αυτό δεν το φτάνεις με τη μιά γιατί ο νούς μπορεί να κατανοεί κι η καρδιά λιγάκι να το ζητά..όμως ο δρόμος μακρύς. Στην πορεία κι όταν φτάνεις αντιμέτωπος με την πραγματικοτητα του ξένου ιδρώτα, με τη βαρειά του άλλου ανάσα τη βρωμερή, με τη χειρονομία τη σκληρή, τότε η καρδιά κιοτεύει και πισωπλατεί. Τότε η αγάπη μένει στο χώρο των αφηρημένων ιδεών, γινεται  συναισθημα φτενό, φτωχό χωρις κορμί, φάντασμα κι όχι ζωή...

Για τούτο ο αγιος, των ασκητών πατέρας, Αντώνιος αναχώρησε για τη μέσα της ερήμου μεριά, για το καμίνι που λίωνει τις ψευδαισθήσεις και που λαγαρίζει τον χρυσό του αληθινού. Αναχώρησε απο αγάπη και για να βρεί την Αγάπη με το κορμί. Έφυγε για να κάνει αγάπη κι όχι απλά για να μιλά  για μια  αγάπη ιδεατή. Η ασκηση είναι δρόμος που βρίσκει, που αγκαλιάζει τη στενάζουσα ακάθαρτη γή. Η ασκηση είναι δρόμος που καταλήγει στον ουρανό φέρνοντας σε ματωμένες φούχτες χώμα ποτισμένο με δακρύα πόνου και χαράς. Χώμα μυρωμένο με μετἀνοιας καρπούς. Η άσκηση είναι πλάτεμα καρδιάς που ζητά να χωρέσει όλη τη ζωή, να σταματήσει τη διαίρεση και το χωρισμό, το θάνατο να πάψει και να φέρει την ενότητα παντού. Να ενωθεί με τον αγαπημένο Χριστό,  ενώνοντας όσα τα μάτια θεωρούν, όσα τα χέρια  ακουμπούν, όσα οι αισθήσεις ψηλαφούν. Η άσκηση είναι, μάλλον,  η μόνη δυνατότητα επ-Ανάστασης για το γένος των ανθρώπων το βροτό, που αιώνες τώρα πλανιέται στο μάταιο και στο κενό, άλογα ζητώντας τη ζωή στο  ματαίων ηδονών το μηδενικό. Η άσκηση είναι η επ-Ανάσταση που θ᾽απλώσει το εύρος της καρδιάς για να χωρέσει τον Αναστημένο Χριστό...

με το νόστο της Παραδείσου και με χέρια αδειανά....με βιβλίων γνώσεις και με ακούσματα πολλά...

Γ.Κ.

Καλη Σαρακοστή και καλη υπομονή.