ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΠΕΡΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ "ΠΡΟΟΔΟΥ"

        Με αφορμή τις κάμερες στις τάξεις και λίγο νωρίτερα με αφορμή θέματα αξιολόγησης εκπαιδευτικού έργου ξεκίνησε μεγάλη κουβέντα. Πολλές φορές συμμετείχα, προσπαθώντας να καταθέσω μια θέση που δεν είναι μακριά από αυτό που «ευαγγελίζεται» η σημερινή κυβέρνηση (δεν ξέρω αν θα προχωρήσει βέβαια… Θα την ήθελα πιο δυναμική και πιο αποφασιστική… Λυπάμαι που η σημερινή υπουργός δεν έχει τη συγκρότηση, το δυναμισμό, την πολυπραγμοσύνη και την αποφασιστικότητα μιας Διαμαντοπούλου ή μιας Γιαννάκου). Δεν θα γράψω για τις απόψεις μου εδώ. Ομολογώ ότι οι απόψεις μας δεν είναι ποτέ στάνταρ. Είναι αποτελέσματα διαρκούς κουβέντας και διαρκούς κατάκτησης γνώσης και εμπειρίας.

 

        Γράφω γενικότερα, με αφορμή υπαινιγμούς που διαπίστωσα στις κουβέντες των συνομιλητών.

    Δεν είμαι αριστερός εκπαιδευτικός. Τουναντίον. Όμως βιοπορίζομαι σε έναν κόσμο όπου η αριστερά κυριαρχεί καθολικά, σε επίπεδο νοοτροπίας και πεποιθήσεων ακόμη κι αν ένας εκπαιδευτικός δεν είναι αριστερός. Έχει πολύ «ψωμί» η αριστεροφροσύνη στην εκπαίδευση, και στον καλλιτεχνικό χώρο. Τα φρονήματα της αριστεράς, υπό το πέπλο της κοινωνικής δικαιοσύνης και του κοινωνικού αγώνα για δικαιώματα όλων στη ζωή, κουβαλούν μια ολόκληρη κουλτούρα. Ακόμη κι αν η αριστερά της εποχής μου ήταν η μεγαλύτερη ακύρωση και αυταπάτη που μπορούσε να φανταστεί κάποιος, τούτη η «κουλτούρα» είναι κυρίαρχη.  Κάποτε οι αριστεροί στη χώρα εργάζονταν υπό τις πιο δύσκολες συνθήκες.

 

        Σήμερα το πολιτικό προσωπικό της αριστεράς στην Ελλάδα είτε δεν έχει εργαστεί ποτέ του, είτε προέρχεται από το χώρο της παροχής άυλων υπηρεσιών που δεν έχουν σχέση μήτε με τον πρωτογενή μήτε με το δευτερογενή παραγωγικό τομέα. Έχει σχέση μόνο με την παραγωγή ιδεολογίας και νοοτροπίας. Δυστυχώς όμως, μιας ιδεολογίας και μιας νοοτροπίας άσχετης με την πραγματική πραγματικότητα. Η αριστερή πραγματικότητα είναι ένα κίνημα στο χώρο του φαντασιακού. Με πολλά δεδομένα και στερεότυπα του 19^ου αιώνα.

        Δεν θέλω να αφήσω ασχολίαστο και κάτι άλλο πολύ βασικό. Τον άδηλο, χυδαίο και εξωφρενικό πλουτισμό ανθρώπων της αριστεράς, οι οποίοι πρωταγωνιστούν σε μεγαλοαστική ιδιοτέλεια, με σκανδαλώδεις ιδιοκτησίες και με ψευδείς φιλολαϊκές προθέσεις. ΧΩΡΙΣ Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙ ΤΟΥΤΟ ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΙΣΜΟ. Φαντάζομαι ως εφιαλτικό ενδεχόμενο, μια μετασοβιετική Ελλάδα, όπου κάποιος Αλαβάνος, κάποιος Σκουρλέτης και κάποιος Παπαδημούλης θα συμμετέχουν στην κυβέρνηση κάποιου εγχώριου δικτάτορα Πούτιν, κατέχοντας όλο το εμπόριο, κανονικό και λαθραίο του τόπου.

 

     Τα δείγματα γραφής της αριστεράς κατά την πενταετία της ανάληψης της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτά ακριβώς. Και νομίζω πως ουδείς από αυτό το κόμμα αντελήφθη την μετεκλογική πραγματικότητα.

 

     Στενοχωριέμαι πραγματικά, όταν βλέπω ανθρώπους τους οποίους αγαπώ και με τους οποίους βρίσκομαι σε διαρκή συζήτηση για ουσιώδη πράγματα, λυπάμαι να τους βλέπω να ζητιανεύουν πολιτική άποψη απ’ αυτόν τον χώρο του κατεξοχήν σκοταδισμού και να αναζητούν ερείσματα αντιπολιτευτικής λογικής ακόμη και σε προφανή θέματα. Η δε υιοθέτηση του γελοίου όρου «νεοφιλελεύθερος» ως επιχειρήματος αντιπολίτευσης από μέρους τους προς την σημερινή κυβέρνηση, τους καθιστά στα μάτια μου ως  συγχυσμένους.

 

    Και κλείνω… Η λεγόμενη λαϊκή ή καραμανλική δεξιά, σε επίπεδο ποτισμένης νοοτροπίας δεν έχει ιδιαίτερες διαφορές με αυτή την κρυπτοσοβιετική αριστερά.