ΕΝΑΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ ΔΕΣΠΟΤΗΣ - ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΚΟΡΩΝΑΪΟΥ - Επισκόπου π. Ναθαναήλ, Μητροπολίτου Κώου και Νισύρου, "Σκέψεις και απαντήσεις για την πανδημία του κορωναϊού"

  Τα κριτήρια των χριστιανών απέναντι στην πολιτεία και τη δημόσια υγεία είναι να αγαπούν και να σέβονται ο ένας τον άλλο, να προσπαθούν να αναζητούν τη χαρά της συνεύρεσης μεταξύ τους, να ζουν τη θεία παρουσία σε όλα αυτά που μας λείπουν πλέον!

  Ευθύνη κάθε διοικούντος, είναι να εφαρμόζει μέτρα που να σταματούν το χειρότερο. Κι αλίμονό μας αν δεν υπακούσουμε. Οι καμπάνες θα χτυπούν για να έχει κάθε πιστός την αίσθηση και τη θύμηση της προσευχής. Ο ιερέας πρέπει να προσεύχεται και να τελεί κατά μόνας την καθημερινή του ακολουθία.

  Ελπίζουμε με τη χάρη του Θεού, ως τις 30 Μαρτίου να έχει βρεθεί κάποιο φάρμακο, ή κάποιο εμβόλιο ή να έχει υποχωρήσει ασφαλώς αυτό το φαινόμενο της πανδημίας που έχει ενσκήψει.

  Αλλά ας εντείνουμε την προσευχή μας κι εμείς. Όχι τόσο για εμάς ή τον εαυτό μας... Αλλά για τους ερευνητές και τους ιατρούς που παλεύουν να μας σώσουν. Για το νοσοκομείο μας, για το προσωπικό του νοσοκομείου αλλά και για τις αρχές και τις εξουσίες μας. Είναι έκδηλη η αγωνία όλων τους.

  Οφείλουμε με κάθε τρόπο να διασώσουμε την ύπαρξή μας, ολόκληρη, ως ανθρώπινη προσωπικότητα. Αυτό έχει σημασία. Η Εκκλησία έχει τρόπο να θεραπεύει τον ανθρώπινο πόνο αλλά να "θεραπεύει", να καλλιεργεί δηλαδή και τη χαρά.

  Ας μην βάζουμε στο νου κακές σκέψεις για το Πάσχα και για οτιδήποτε. Είναι τόσο έκδηλος ο φόβος του κόσμου και είναι αμαρτία να βάζουμε πάνω σ' αυτό το φόβο, τη γκρίνια τη δική μας και τους φόβους τους δικούς μας.

  Προτρέπω τους ανθρώπους να προσεύχονται και να χαίρονται τη χαρά της ζωής. Να χαίρονται τις οικογένειές τους και τους διπλανούς τους.

  Στην περίπτωση των ημερών, ας σκεφτόμαστε το "ουδέν κακόν αμιγές καλού". Ας δούμε τη δοκιμασία αυτή ως ευκαιρία να βρούμε την αυτοσυνειδησία μας. Να δούμε τη δυνατότητα που μας δίνεται να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας με τους ανθρώπους και με τα πράγματα. Με την πίστη μας. Με την αγάπη που εγκαταλείψαμε και δεν προσφέρουμε.

  Τούτες τις μέρες αισθάνομαι άσχημα που δεν μπορώ να χαιρετήσω τους ανθρώπους. Χαιρετώ πάντα με χειραψία και με αγκαλιά και τώρα δεν μπορώ. Ας προσευχηθούμε να ξαναβρούμε αυτή τη δυνατότητα... Της αγκαλιάς. Γιατί αυτή είναι η δυνατότητα της ζωής μας. Έτσι πρέπει να ζούμε. Όχι με το 'γεια σου' από μακριά...

  Πλέον πρέπει να εντείνουμε την αγάπη μας, προσέχοντας ο ένας τον άλλο. Να μην κάνουμε κακό στον άλλο. Ούτε σε επίπεδο υποψίας. Γι' αυτό και πρέπει να τηρούμε κατά γράμμα όσα μας ζητά η επίσημη πολιτεία μας.

  Πρέπει να λειτουργούμε ενσυνείδητα. Να λειτουργούμε πάντα με γνώμονα την ευθύνη του εαυτού μας. Να ξέρουμε δηλαδή ποιες είναι οι υποχρεώσεις μας και να τις εκτελούμε αυτές τις υποχρεώσεις μας απέναντι στους άλλους κι απέναντι στον εαυτό μας. Και κυρίως να μην χάσουμε την πίστη μας, την εμπιστοσύνη μας στον διπλανό μας. Να προσευχόμαστε να είναι καλύτερα τα πράγματα. Και να μπορούμε να λειτουργούμε φιλάνθρωπα. Ο άνθρωπος είναι η κορωνίδα της δημιουργίας. Δεν πρέπει να το ξεχνούμε ποτέ. Και να παίρνουμε δύναμη από το Θεό και να εξαπλώνουμε αυτή την πίστη και την αγάπη σε όλους τους συνανθρώπους μας, πιστούς και μη. Διότι με κάποιον τρόπο όλοι οι άνθρωποι είναι εντέλει πιστοί. Στο Θεό, στη ζωή... Γι' αυτό και πρέπει να αναζητούμε πάντα να βρεθούν τρόποι ενότητας μεταξύ μας. Τρόποι διασφάλισης της ενότητας... Κι οτιδήποτε μας πληγώνει τούτο τον καιρό ή μας θυμώνει, οφείλουμε σε τούτες τις δυσκολίες να το ξεχάσουμε... Και ας είναι αυτή η δυσκολία που περνούμε και η ευκαιρία να μάθουμε να ξεχνούμε για πάντα τούτες τις πικρίες.

  Αυτή η δύναμη την οποία θα αποκτήσουμε αντιμετωπίζοντας αυτό το γεγονός του κορωναϊού και της πανδημίας, να μας παραμείνει περισσότερο και να απλωθεί ώστε να είμαστε πιο δυνατοί και μετά από αυτό!"

  Ανάσα ανθρωπιάς, αλήθειας, ελευθερίας και αγάπης. Για να μπορούμε να αισθανόμαστε όλοι μαζί και ενωμένοι.

  Αυτός εδώ, φίλες και φίλοι συμπατριώτες από τη Δράμα, την Καβάλα, τη Θεσσαλονίκη, είναι ο Δεσπότης της Κω. Το λέω και φουσκώνω από περηφάνια, πως με τον άνθρωπο αυτό, μια απλή κοινωνική γνωριμία εξελίχθηκε σε μια πνευματική σχέση πατέρα προς γιο... Αν κάτι με πληγώνει υπερβολικά που δεν είμαι στην Κω πλέον, είναι η απόσταση από αυτόν τον άνθρωπο.

  Με έναν λόγο κουβέντας (όντως απομαγνητοφωνημένη κουβέντα στη δημοτική τηλεόραση της Κω), βάζει τα πάντα στη θέση τους. Χωρίς ίχνος ψευδοηρωισμού, ψευδοαγιοσύνης, ψευδοτσαμπουκά, ή επίκλησης κάποιων πατέρων. κάποιας αγιότητας, κάποιας παράδοσης...

  Ρε Ναθαναήλ, μου λείπεις πάρα πολύ!

Υ. Γ. Τρεις συνεχόμενες σχολικές χρονιές, οργάνωσα χάρη στην παρουσία αυτού του ανθρώπου, ένα πολιτιστικό πρόγραμμα σχολικών δραστηριοτήτων με αρχαιολογικούς περιπάτους σε όλο το νησί της Κω. Τον ακολουθούσα βήμα βήμα. Για πρώτη και τελευταία φορά, στον τελευταίο περίπατο βγήκαμε μαζί μια φωτογραφία, στο Παλαιό Πυλί της Κω. Ενθύμιο μιας πνευματικής σχέσης, μιας αρμονικής συνεργασίας, μιας άσβεστης αγάπης και αφοσίωσης στο έργο της εκκλησιοποίησης των πάντων και στο έργο της ιεραποστολής και της κατήχησης.