Κακοί πλούσιοι, καλοί φτωχοί, και άλλες ιδιοτέλειες φτωχικών μυαλών

Προσθήκη λεζάντας

    Έκανα μια ανάρτηση στον τοίχο μου στο facebook σχετική με τον πλούτο, τη φτώχεια και την διάχυτη στον ελληνικό καλλιτεχνικό κόσμο (κινηματογράφο, μουσική) σχετικά με τον καλό, τίμιο και μονίμως αδικημένο φτωχό και τον κακό, άδικο και ανέντιμο πλούσιο.

   Η δημοσίευση απολύτως εφήμερη, εξέφραζε τις απόψεις της στιγμής... Ακολούθησε όμως ένας εξαιρετικός διάλογος.

   Το εφήμερον του facebook μ' έβαλε σε σκέψεις. Χάνεται η περίσταση και η κουβέντα... Οπότε σκέφτηκα να διασώσω την ανάρτηση και τον διάλογο που ακολούθησε σε τούτο το ιστολόγιο... Υπάρχει πλέον η δυνατότητα να συνεχιστεί η κουβέντα πιο άνετα.

  Το καλοκαίρι του 2016, είχα μια εξαιρετική συνάντηση και κουβέντα με τον φίλο μου Παναγιώτη Σέρβο στο υπέροχο σπίτι του στη Λευκάδα. Λοιπόν, μιλώντας για την ελληνική κακοδαιμονία ο Παναγιώτης μου επέστησε την προσοχή: "Πρόσεξες ποτέ την επιρροή των ελληνικών ταινιών στον κοσμάκη;" μου λέει. "Σε κάθε ταινία υπάρχει μια τουλάχιστον μομφή εναντίον του 'κακού' πλούσιου και εκτενής έπαινος υπέρ της φτωχολογιάς. Ιδεολογική καταδίκη της μεσαίας και της αστικής τάξης και στυγνή προπαγάνδα για την έντιμη και αδικημένη φτωχολογιά... Πηγή παθογένειας σε ιδεολογικό, οικονομικό και κυρίως ηθικό επίπεδο".

   Ο φίλος μου έχει απόλυτο δίκιο. Τούτη την ώρα, βλέπω στον "φιλελεύθερο" ΣΚΑΪ το έργο του Νίκου Τσιφόρου, "Η κυρία του κυρίου". Υπέροχη κομεντί, απίθανος Ντίνος Ηλιόπουλος, ξεχωριστοί η Γκέλυ Μαυροπούλου, ο Χρήστος Τσαγανέας, η Μπέττυ Μοσχονά... Κι όμως... Όλη η ταινία προμοτάρει τον καλό που πρέπει να είναι φτωχός πλην τίμιος σε αντίθεση με τον πλούσιο που οπωσδήποτε λαδώνεται από προμήθειες της εταιρίας του, του δημοσίου ή οτιδήποτε άλλο... Πλούσιος = κλέφτης και μουρντάρης. Καμία νύξη στην ενδεχόμενη παραγωγικότητα του πλούσιου, στην προσφορά εργασίας και την ανάπτυξη από μέρους του. Φτωχός = τίμιος που λόγω τιμιότητας είναι καταδικασμένος στην αφάνεια και την πείνα... Αυτό ήταν και είναι το αξιακό σύστημα της αριστεράς.

   Η ταινία αυτή βγήκε στον κινηματογράφο το 1962. Την εποχή εκείνη, η Ελλάδα είχε ένα άσχημο πολιτικό πρόσωπο, με ασταθείς κυβερνήσεις, παρεμβάσεις του Παλατιού και τραγικές παλινωδίες που οδήγησαν στη δικτατορία του 1967. Όμως ήδη από το 1955 έως το 1977, η Ελλάδα είχε ένα οικονομικό μοντέλο που κυριολεκτικά μάσαγε σίδερα, ένα οικονομικό μοντέλο με τρελή ανάπτυξη και άνοδο σε όλα τα επίπεδα.

   Το 1949 η αριστερά είχε ηττηθεί στο πεδίο της μάχης. Όμως ξεκίνησε τότε ο ιδεολογικός της θρίαμβος, με τεράστια επιρροή στους τομείς της παιδείας και του πολιτισμού. Επιρροή που έφτασε στο απόγειό της στα χρόνια της μεταπολίτευσης και εντεύθεν.

  Η ελληνική κοινωνία είναι ποτισμένη με φθόνο εναντίον της αστικής τάξης και εναντίον της επιχειρηματικότητας. Ο φθόνος αυτός αναμοχλεύεται συχνά και από τις ελληνικές ταινίες και δη τις κωμωδίες. Η κυρία του κυρίου μας κατευθύνει σε μια μιζέρια και μια διαρκή οπισθοδρόμηση. Θα μου πει κανείς, με τόση κατρακύλα, οι ελληνικές ταινίες σε ενόχλησαν;

  Σκέψεις χειμωνιάτικες... Αναπολώντας το μπαλκόνι του Παναγιώτη, τις μπυρίτσες και την πίτσα του καλοκαιρινού δειλινού στη Λευκάδα! Καλή αντάμωση φίλε!

  Και ακολουθεί ο διάλογος:

Panayotes S.: Θα τα ξαναπούμε φίλε. Σε ευχαριστώ για τις σκέψεις σου.

Γιάννης Ζαρκ.: .....εδω και 10' το παλεύω στο μυαλό μου προσπαθώντας να βρω αντίθετα επιχειρήματα και δεν μπορώ... σε 2' πατάω like με πίκρα

Θανάσης Παπ.: Φίλε και αδερφέ Γιάννη, νομίζω πως είναι πάρα πολύ απλουστευτικά αυτά. Θα βάλεις μαζί με τις εν λόγω ταινίες και τον παλιό εκείνο λόγο για την καμήλα και το μάτι της βελόνας; Μήπως κι αυτός δεν βάλλει κατά των πλουσίων χωρίς να λαμβάνει υπόψη την επιχειρηματικότητα; Αν δεν το βάλεις, θα πρέπει να ξανασκεφτείς το γιατί. Δεν το λέω για να υπεραμυνθώ των ταινιών (ίσα ίσα, θα είχα να τις ψέξω ότι σε μεγάλο βαθμό τακτοποιούν τελικά τον φτωχό αποδεχόμενές τον στο κλαμπ των ευπόρων, όπως στον "Κόρη μου τη σοσιαλίστρια" ή στο "Το ξύλο βγήκε απ' τον παράδεισο" κοκ). Το λέω γιατί αισθάνομαι ότι η κακοδαιμονία η σημερινή τείνει να θολώσει κριτήρια πολύτιμα (και άβολα). Με την αγάπη μου - και πιστεύω ότι το ξέρεις.

Αris Κ.: Άλλο η επιχειρηματικότητα-δημιουργικότητα και άλλο η άδικη συσσώρευση του πλούτου. Το ευαγγέλιο καταδικάζει το δεύτερο, όχι το πρώτο. Ή μάλλον δεν ασχολείται καν στο σημείο αυτό με το θέμα της επιχειρηματικότητας. Ας μην μπερδεύουμε τα πράγματα προσαρμόζοντας ρήσεις που γράφτηκαν πριν 2000 χρόνια για να ταιριάξουν με σημερινές ιδεολογικοπολιτικές επιλογές. Και με τη δική μου αγάπη...

Iraklis Chatz.: Γιάννη ωραίο θέμα άνοιξες. Από καιρό έχω κάνει μια σκέψη επ' αυτού, αρκετά διαφορετική όμως απ' την δική σου. Ο κινηματογράφος, εκτός από Τέχνη, είναι και εμπορικό προϊόν, υποκείμενο στον νόμο της προσφοράς και της ζήτησης. Όπως λοιπόν ο Παπαδάκης κάνει κάθε πρωί τον Ρομπέν των συνταξιούχων για να τα κονομάει (με την καλή έννοια) έτσι κι ο ελληνικός κινηματογράφος απευθυνόταν στους πολλούς, ήτοι στους φτωχούς. Γι αυτό τους κολάκευε. Αν και όχι πάντα. Σε πολλές κωμωδίες ο βιομήχανος, ο επιχειρηματίας (ή κι ο βουλευτής Κωνσταντάρας) είναι απλώς αφελείς, που παρασύρονται από επιτήδειους αεριτζήδες ή από τα γελοία πάθη τους. Άσε που πολλές ελληνικές κωμωδίες βασίζονται στην κομέντια ντελ άρτε (κυρίως μέσω Μολιέρου) και στην γελοιοποίηση τού πλούσιου γέρου Πανταλόνε. Τσιφόρος, Σακελλάριος, Ψαθάς, Δαλιανίδης, Γιώργος Τζαβέλλας ήταν κάθε άλλο παρά αριστεροί. Άλλωστε ο αποκαλούμενος νέος ελληνικός κινηματογράφος διέγραψε τον παλιό, κατηγορώντας τον για εμπορικότητα και μικροαστισμό. Σόρρυ για το κατεβατό.

Σπύρος Κ.: Φαντάσου Γιάννη πόσο πόνεσε ο λαός...η φτωχολογιά...από την αστική και μεγαλοαστική τάξη...τι καταφρόνηση...τι εκμετάλλευση σε κάθε επίπεδο... αυτό αποτυπώνεται και στη μεγάλη οθόνη...

Haralambos V.: Το πρόβλημα είναι ότι στην Ελλάδα, η Δεξιά υπήρξε (και σε μεγάλο βαθμό παραμένει) εξίσου κρατικιστική όσο και η Αριστερά, ίσως ένεκα της ανάγκης να ελέγχει τα πάντα το μετεμφυλιακό αστυνομικό κράτος-Λεβιάθαν, με την τεράστια και απέραντη γραφειοκρατία του.

Μόνο έτσι μπορούσε να ελέγξει τα "κοινωνικά φρονήματα" των πολιτών, δηλ,. το ποιός μπορούσε να διοριστεί στο απέραντο Δημόσιο της εποχής εκείνης. Αξίζει να αναφέρουμε και το εξής παράδοξο: η ελληνική Αριστερά ήταν εκείνη που ήθελε αρχικά την ίδρυση ιδιωτικών παν/μίων, για να μπορεί να κηρύσσει ανεμπόδιστα τα πιστεύω της, πράγμα που οδήγησε τη Δεξιά (αν δεν απατώμαι πριν από τη χούντα) να εισαγάγει το άρθρο 16 του Συντάγματος. Γενικά, η πλουτοκρατία είναι άδικη, όταν ο πλούτος αποκτιέται ΑΚΟΠΑ και με εκμετάλλευση των εργαζομένων, αλλά και όταν η εισοδηματική ψαλίδα διογκώνεται επικίνδυνα, όπως στις μέρες μας, π.χ. στις ΗΠΑ αλλά και σε ολόκληρον τον δυτικό κόσμο, όπου η μεσαία τάξη κοντεύει να εξαφανισθεί. Παρά ταύτα, καλό είναι να θυμάται και η Αριστερά, ότι προτού αναδιανεμηθεί και προκειμένου να αναδιανεμηθεί, πρέπει ο πλούτος να παραχθεί πρώτα.

Stelios Ar.: Νομίζω,ότι η ταινία ήταν ένα ξεσκέπασμα τής κοινωνικής πραγματικότητας και τίποτε περισσότερο. Άλλο είναι το θέμα των οικονομικών αγαθών, το οποίο ως χριστιανοί θα πρέπει κάποτε να το αντιμετωπίσουμε πέρα από τις φόρμες των κυρίαρχων οικονομικών συστημάτων. Για παράδειγμα λέω ότι προφανώς οι πρόσφυγες αλλά κυρίως οι μετανάστες δεν έρχονται στην Ευρώπη για ν' ακούσουν κριτική για τούς πλουσίους,ούτε έρχονται για να αποκτήσουν όσα είχαν οι Ευρωπαίοι στη δεκαετία τού 1950, για άλλα έρχονται άλλα ζητούν.

Nikos Myl.: Η Κως την περίοδο 1955-1977 έχασε το 50%του πληθυσμού της. Κανένας δεν απολογήθηκε για το έγκλημα της μετανάστευσης. Έμειναν μόνο τα τραύματα της ξενιτιάς πληρωμένα με λίγα δολάρια. Την περίοδο 1977-2016 έχει χάσει το 50% των φυσικών της πόρων. Είναι μία κοινωνία φθίνουσα, υποταγμένη, γερασμένη χωρίς όραμα και προοπτική. Ευημερούν οι αριθμοί, οι επιχειρήσεις, ή επιχειρηματικότητα και η ανταγωνιστικότητα στηριγμένες στις εισαγωγές, στους μετανάστες, στην εμπορευματικότητα. Η τοπική κοινωνία και το νησί όπως τα ζήσαμε και τα γνωρίζαμε είναι στην δύση τους. Κάτι άλλο γεννιέται. Καλύτερο; Χειρότερο; Θα δείξει.

Panayotes S.: οι σχολιασμοί φίλε Γιάννη σε μένα λένε πολλά...

Γιάννης Τοπαλίδης: Τρώγομαι, να γράψω κάτι, χωρίς να παρεξηγηθώ από κανέναν απ’ όσους σχολίασαν εδώ πέρα. Παίδες, σας αγαπώ μεν, διαφωνώ δε, με πολλές από τις οπτικές σας… Το λέω ξεκάθαρα. Καταρχήν ξεκινώ με τη γλώσσα των αριθμών. Το πρόβλημα της ελληνικής, αβάσταχτα ελαφριάς και δήθεν αριστερόφρονος νεοελληνικής κοινωνίας μας είναι η παντελής αδυναμία να αντιληφθεί την αλήθεια που υπάρχει πίσω από τους αριθμούς. Η παθογένεια της συναισθηματικής προσέγγισης του προβλήματος της υπερκατανάλωσης, χαϊδεύει τ’ αυτιά του κόσμου, χρησιμοποιώντας ενίοτε ως ιδεολογικά όπλα ακόμη και τον Ιωάννη Μακρυγιάννη ή τον ζωγράφο Θεόφιλο Χατζημιχαήλ ως αφετηρίες απόλυτου λαϊκισμού… Κάποιος τις προάλλες μου είπε «ο άη Λαός», για τις συλλογικές μας γνώμες… Συγχωρήστε με, απέναντι σε τέτοιες γελοιότητες καγχάζω.

Η κουβέντα πάει μακριά, αλλά προς ώρας σταματώ για τα νούμερα: Από το 1955 και εντεύθεν η χώρα μας παρουσίαζε ποσοστά ανάπτυξης 4 -13,8%, με ανεργία που κινούνταν στο 3 - 8% και πληθωρισμούς πολύ πολύ χαμηλούς, μέχρι το 1973. Το τότε οικονομικό μοντέλο της χώρας μας, το κρίνουμε ως στρεβλό ΣΗΜΕΡΑ με την άνεσή μας. Τότε όμως έφερε αυτά τα αποτελέσματα. Από τις τρώγλες της Δραπετσώνας ή των Ορτακιανών της Δράμας, μπήκαν όλοι κάτω από ένα κεραμίδι… Πολυκατοικημένο ίσως, αλλά κεραμίδι σταθερό κι όχι παράγκα. Όνειρο ζωής τούτο το κεραμίδι τότε, για τον σημερινό 60άρη και άνω! Κι αν ο νους σας πάει σε εγκληματικά πολεοδομικά λάθη, ναι δεν έχετε άδικο. Έγιναν και πάρα πολλά μάλιστα. Οι συντεχνίες εργολάβων, μηχανικών και λοιπών οικοδομικών επαγγελμάτων έχουν τεράστιες ευθύνες, λόγω επιρροών στις τότε κυβερνήσεις. Όμως κρατήστε την παρατήρησή μου, ότι πρέπει να μπούμε στη θέση του πολίτη της εποχής εκείνης, φεύγοντας έστω για λίγα δευτερόλεπτα από τον καναπέ του σαλονιού μας. Ας σκεφτούμε την ταινία «Συνοικία το Όνειρο». Και βέβαια οι ημερομηνίες που θέτω Haralambos V. δεν είναι τυχαίες. Η δεξιά που υπαινίσσεσαι ψέγοντας είχε τεράστια διαφορά με την αριστερά των κομμουνιστών της Σοβιετικής Ένωσης και της Βουλγαρίας… Βάζεις στο ίδιο καντάρι τον Κωνσταντίνο Καραμανλή με τον Νίκο Ζαχαριάδη; Μωρέ μπράβο! Ούτε για αστείο δεν δέχομαι να το συζητήσω. Το οικονομικό μοντέλο του δυτικού κόσμου εκείνης της περιόδου για μια αναπτυσσόμενη χώρα, ήταν διαφορετικό από αυτό που έχει μια αναπτυγμένη χώρα σήμερα! Ο κρατικοδίαιτος ολιγοπωλιακός καπιταλισμός ήθελε μια εκλεκτή, ολίγιστη αριθμητικά μεγαλοαστική τάξη που έκανε δουλειές με το κράτος, που έφτιαχνε μεγάλα λιμάνια, που αγόραζε χιλιάδες βαπόρια που έστηνε βιομηχανικές καμινάδες παντού (συχνά χωρίς σχέδιο). Που έκανε την Ελλάδα να διαθέτει τη Χαλυβουργική, την ΣΙΔΕΝΟΡ, την ΈΣΣΟ ΠΑΠΑΣ, την ΠΙΤΣΟΣ, την ΙΖΟΛΑ, την ΕΣΚΙΜΟ. Μια Ελλάδα που έστω με ξένα κεφάλαια εκμεταλλευόταν αλουμίνιο (Pechiney), συναρμολογούσε χιλιάδες αυτοκίνητα (Citroen Pony/NAMKO, Nissan Datsun Cherry & Sunny), έφτιαχνε ανταλλακτικά και ελαστικά αυτοκινήτων (Pirelli, Goodyear)… Αυτό ήταν το μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης, μαζί με τις γεωργικές συνεταιριστικές εταιρίες… Αλήθεια κάπνισες ποτέ σου πούρο Πέλλας από ποικιλία μπέρλεϊ; http://www.in2life.gr/.../vamma-del-sol-poyra-made-in... Ίσως τα καλύτερα ευρωπαϊκά καπνά… (καπνοπαραγωγοί όλοι οι πρόγονοί μου).

Αν ελέγχεται μακροοικονομικά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (και κατόπιν ο Ανδρέας Παπανδρέου) είναι ότι μετά το 1977 συνέχισε το ίδιο κρατικοδίαιτο ολιγοπωλιακό μοντέλο, με ολίγη από κοινωνικοποιημένο σοσιαλισμό, ενώ δεν αντελήφθη ότι το διεθνές οικονομικό μοντέλο άλλαζε… Το πληρώνουμε σήμερα.

Ναι, είχαμε 760.000 μετανάστες, που δεν κατάφεραν να ζήσουν στην Ελλάδα. Όμως η φτώχεια της Ελλάδας και των Ελλήνων ήταν απόρροια όχι των ρυθμών ανάπτυξης αλλά του ότι η Ελλάδα, καθημαγμένη από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και κατόπιν από τον Εμφύλιο, ήταν για 15 χρόνια στο απόλυτο μηδέν. Όποιος είναι σε θέση να αντιληφθεί τις αλήθειες των αριθμών, ας συμβουλευτεί και τούτη την ωραία εργασία που την βρήκα διαδικτυακά, ψάχνοντας επίσημα στατιστικά στοιχεία. Προσπαθεί να συμβιβάσει αριστερούς με φιλελεύθερους οικονομολόγους όμως η γλώσσα του στατιστικού πίνακα είναι πάντοτε αψευδής μάρτυρας. Αν βαριέστε να τη διαβάσετε ολόκληρη (φυσιολογικό ίσως), ρίξτε μια ματιά στους πίνακες που διαθέτει:  http://www.ekdd.gr/ekdda/files/ergasies_esdd/20/2/1467.pdf.
Αλλά και: https://internecon.files.wordpress.com/.../slides...

Ο Θανάσης Π., υπαινίχθηκε ότι υπεραπλουστεύω… Αν αγαπάτε τις σοβαρές οικονομικές αναλύσεις από έναν σοβαρό ανατόμο της ελληνικής κοινωνικοοικονομικής κατάστασης, δεν έχετε παρά να τιμήσετε τον κύριο Αρίστο Δοξιάδη. Κι όσοι κυνηγάτε τον νεοφιλελευθερισμό ως το μεγάλο κακό που μας συνέχει, ε παιδιά, κάντε τη χάρη στην αφεντιά μου, όπου πέραν της ανάγνωσης των δικών μου υποκειμενικών αυθαιρεσιών, ρίξτε μια ματιά σε κάτι πραγματικά σοβαρό: http://anamorfosis.net/?p=147 .

Αγαπητοί φίλοι, με πρώτον τον Θανάση δώσατε προεκτάσεις που δεν είχα κατά νου κι έτσι αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω κάτι ακόμη, αποσαφηνίζοντας περισσότερο αυτά που εννοούσα.

Λοιπόν, ας μιλήσουμε και περί ελληνικού κινηματογράφου. Δεν ασχολήθηκα με το αισθητικό αποτέλεσμα.

Ευκαιρία λοιπόν: Ο ελληνικός κινηματογράφος του ’60 κυρίως, παρά τις εκατοντάδες μετριότητες, έχει και πολύ ωραία «έργα» (που έλεγαν και οι γηραιότεροι). Σημαντικές ηθογραφίες και εξαιρετικές ηθοποιίες, εκπληκτικές μουσικές επενδύσεις, κυριολεκτικά για ένα μεροκάματο.

Θανάση μου πολυαγαπημένε δάσκαλε, αδερφέ και συλλειτουργέ, αλλά και Σπύρο και Χαράλαμπε και Στέλιο… για «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» σας προτείνω ν’ ακούσετε προσεκτικά τις χατζιδάκιες ενορχηστρώσεις, βγάζοντας από το προσκήνιο τους χορούς και τα ναζάκια της Βουγιουκλάκη… Ο άγιος Μάνος Χατζιδάκις άφησε εποχή, φυτεύοντας μέσα στον σκουπιδότοπο μυρωδάτα λουλούδια… Και ας σκεφτούμε ότι ο «πλούσιος» επιχειρηματίας Φιλοποίμην Φίνος, έδωσε δουλειά στον άγιο Μάνο, σε εποχή που δεν είχε να φάει… Για τον άγιο Μάνο, προσωπικά είμαι πεπεισμένος ότι είναι στον Παράδεισο. Για τον κύριο Φιλοποίμενα Φίνο, ας κάνουμε ένα κομποσχοίνι… Του χρωστούμε σχεδόν τα πάντα! Και δεν δέχομαι κουβέντα φίλοι μου! Το ίδιο θα πρότεινα και για το MEGA CHANNEL. Είναι το μοναδικό ελληνικό τηλεοπτικό κανάλι που έφτιαξε σοβαρές παραγωγές, που έδωσε καλλιτεχνικές διεξόδους –παρά τα εμπορικά σκουπίδια του- που έφτιαξε μουσικούς και σκηνοθέτες, εν αντιθέσει με την μονίμως κομμουνιστική ΕΡΤ όπου φώλιασαν οι “τριγύρω σκηνοθέτες, που εβυθίσαν μια γενιά στα πιο βαθιά χασμουρητά” (μέγας Διονύσης Σαββόπουλος «Τραπεζάκια Έξω»). Κι αν αδερφέ και δάσκαλέ μου Αθανάσιε, στην αιώνια κρίση, οι ιδιοκτήτες του Mega και της Finos Films είναι να κριθούν αρνητικά, ας είμαστε εμείς που αγαπούμε την τέχνη, αυτοί που θα ευχηθούν γι’ αυτούς. Επιπλέον αδέρφια μου, η περιγραφή της προσκόλλησης του πλουσίου της ευαγγελικής περικοπής στα περιουσιακά του στοιχεία (υπαινιγμός του Θανάση), ενδεχομένως να μην είναι η μόνη που ταιριάζει για έναν ευκατάστατο επιχειρηματία σήμερα. Ενδεχομένως στο πρόσωπο ενός ευκατάστατου επιχειρηματία να πρέπει να δούμε κι εκείνο τον ευλογημένο άνθρωπο που ο Κύριός του, του χάρισε 5 τάλαντα και αυτός είναι καθ’ οδόν για να τα κάνει 10. Κι αν αναρωτιόμαστε φίλτατοι για το τι εστί ταλέντο στην επιχειρηματικότητα και την οικονομική ανάπτυξη, σας παρακαλώ πριν μου απαντήσετε, να σκεφθείτε τους επιτυχημένους και ευκατάστατους εκδότες και βιβλιοπώλες που εκδίδουν τα βιβλία σας με δικά τους έξοδα, και που τα πωλούν φιλοξενώντας σας μαζί με τα πιστεύω και τις ιδέες σας. Θυμάμαι με πικρία κάτι… Θυμάμαι πολλούς αριστερούς (ενίοτε και θεολόγους με απόψεις της ψαρουδάκιας Χριστιανικής Δημοκρατίας) που έμπαιναν στον Δόμο Θεσσαλονίκης (1993 – 2002) με την κακιά κουβέντα κάτω από το στόμα για τους «πάμπλουτους» επιχειρηματίες Δημήτρη Μαυρόπουλο, Δημήτρη Κόκκινο, Αφούς Χατζηιακώβου, Μιχάλη Γρηγόρη, Παναγιώτη Πουρναρά, Νίκο Χίτογλου. Πρόκειται γι’ αυτούς που κατά καιρούς είχαν κάνει το «Μήνυμα» καφενείο, κι αναρωτιόντουσαν γιατί δεν πουλάει το μαγαζί! Ας ευχόμαστε τα καλύτερα για όλους αυτούς, ειδικά για όσους είναι ενεργοί και συνεχίζουν να μας μαθαίνουν γράμματα… Γιώργη μου πολυαγαπημένε (Γιώργος Θ. Χατζηιακώβου), δεν υπάρχει μέρα που να μην σε σκέφτομαι με αγάπη! 14 χρόνια τώρα!

Ηρακλή μου, όσα μου γράφεις είναι αρκούντως παρηγορητικά και εξόχως καλλιτεχνικά. Με παρηγορούν. Μπορείς να γράφεις σε τούτο το μέσο πράγματα για να διαβάζουν οι αδαείς σαν και του λόγου μου! Να είσαι πάντα καλά… Να είστε όλοι σας καλά αδέρφια. Καλή Χριστού-Γέννα που μας λέει κι ο δάσκαλος Θανάσης στο εκπληκτικό του άρθρο/βιβλίο «Ο Θεός μου ο αλλοδαπός».

Θανάσης Π. Να 'σαι καλά, Γιάννη! Είναι σπουδαίο (και αγαθό εν ανεπαρκεία) να συζητά κaνείς με έγνοια για τα ουσιώδη κι όχι από διάφορα μαζεμένα! Είναι πολλά που χρειάζεται να συζητηθούν με διάκριση (δεν είναι όλα ένα πράγμα), και εύχομαι να δυνηθούμε να το κάνουμε κάποια στιγμή, στιγμή ανάσας από το ασταμάτητο τρέξιμο! Αλλά δεν ήθελα το τρέξιμό μου αυτό να προσπεράσει άφωνα την καλή σου την έγνοια.

Aris K: Μπράβο Γιάννη! Ξεκάθαρος λόγος, έξω από τα δόντια. Αλήθειες που ακόμη δεν μπορούν ή δεν αντέχουν να τις ομολογήσουν αρκετοί κατά τα άλλα καλοί φίλοι.

Argyro S. Εξαιρετικό! Πόσες φορές έχω σκεφτεί και συζητήσει ξανά και ξανά τα ίδια. Δεν μπορούσατε να το περιγράψετε καλύτερα.

Panayotes Servos Να προσθέσω κάτι. Καμμιά χώρα δεν καταστρέφεται από τους έξω, αν δεν έχει διαβρωθεί πρώτα από τους μέσα. Η Ελλάδα μετά το 1955, έχασε από τους μέσα. Η αρρώστια ήταν η δήθεν δικαιοσύνη των ηττηθέντων, αυτή που εγώ αποκαλώ "αριστερίτιδα". Στηρίχτηκε σε μερικά κλισέ, και υπηρετήθηκε από τον καλλιτεχνικό και δημοσιογραφικό κόσμο με συνέπεια για δεκαετίες. Σε αυτά τα πλαίσια έφτιαξε τα τοτέμ που την έκαναν κυρίαρχη και εκμεταλλεύτηκε άριστα ο Αντρέας και τελευταία ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα τοτέμ ειναι δεδομένα και ειναι 1. καλός φτωχός, 2. κακός πλούσιος, 3. λαμόγιο πλούσιος, 4. τίμιος φτωχός, 5. δεξιός συντηρητικός, 6. αριστερός προοδευτικός, 7. λαός αδικημένος, 8. κακοί ξένοι, 9. θέλουν να μας καταστρέψουν, 10. μας φοβούνται, 11. δεν μας χωνεύουν, 12. θέλουν να μας υποτάξουν, 13. εργοδότης εγκληματίας, 14.εργάτης του ρουφάνε το αίμα, 15. Αμερικάνοι δολοφόνοι των λαών, και μερικά άλλα. Φτιάχτηκαν γενιές ολόκληρες που άλωσαν κάθε ηθική και αξία και θεσμό. Πουλήθηκαν με το κιλό με την σειρά από ΕΔΑ, ΚΚΕ, ΠΑΣΟΚ, Λαϊκή Δεξιά, ΚΚΕ εσ, ΕΑΡ, Συνασπισμό, ΣΥΡΙΖΑ. Όποιος θέλει να πιστεύει σε λαούς αδικημένους, δικαίωμά του. Τελικά οι λαοί φταίνε για ό,τι τους συμβαίνει.